Lato Muminków

Tego lata w Dolinie Muminków nie będzie spokojnie.

Jak nasi bohaterowie poradzą sobie w obliczu kataklizmu, który zmusi ich do opuszczenia uchachanego domu? Jak zwykle bez większych problemów. Oczywiście czeka ich trochę przygód, ale przecież o to chodzi. Najbardziej rozbawiła mnie wizja Włóczykija jako ojca wesołej gromadki :)

"- Tyle jest rzeczy, których się nie rozumie – szepnęła do siebie Mama Muminka. – Ale właściwie dlaczego zawsze miałoby się dziać tak, jakeśmy do tego przywykli?"

No właśnie, dlaczego? Mama Muminka to mądra kobieta.

Kolejny udany tom przygód białych, malutkich stworzeń. Muminki mają nieszczęście we krwi. Ponownie górzyste tereny nawiedziła katastrofa klimatyczna. Dom w dolinie Muminków został zalany, a miejscowy wulkan pluska sadzą - powódź pochłonęła salon, kuchnię oraz resztę zawartości. Synek martwi się o włóczykija, który spóźnia się z letnią wizytą, paszczak gra rolę sprawiedliwego policjanta, a mała Mi wyszczekuje bandyckie, okrutne słowa. Ta mała zazdrośnica prosi się o kłopoty każdego dnia. Nasza niespokojna ferajna, z najbardziej rozsądną mamusią pod słońcem mają możliwość wystąpić w teatrze, albowiem szczur uczy, że sztuka wyzwala najlepsze cechy i przybliża do ideału kanon człowieczeństwa. Historia porusza się epizodycznie - zgodnie z zasadą pierwszego albumu. Emma oraz Mi kradną najbardziej śmiałe, rozbawiające wątki. Zwłaszcza, kiedy Emma tłumaczy, czym są występy za czerwoną kotarą. Straszenie Buką na dobranoc - gorszący pomysł, za to jaki zabawny! Dostajemy szansę, aby poznać, jak bawimy się na świętach świętojańskich. Wigilia św. Jana wraz z szalonymi pomysłami, by kręcić się w kółko poruszając się tyłem do studni, by poznać twarz mężczyzny, za którego wyjdą pannice. Proste, szlachetne i bez szokującej puenty. Mniej dramaturgiczna od ,,Komety nad Doliną Muminków''. Za to z bardziej ciętymi bohaterami drugoplanowymi.

Tak jak poprzednia część trochę mnie zmęczyła, tak ta... zostaje moim nowym muminkowym ulubieńcem.

Ma niesamowity, lekko tajemniczy klimat. Postać Bufki, nieustannie zasmuconej życiem, rozmyślającej nad jego sensem, przeżywającej nieprzerwany ból istnienia to coś totalnie dla mnie. Koncepcja mieszkania w pływającym na wodzie teatrze, która bez dwóch zdań spodobałyby mi się też mojej mamie (wielkiej miłośniczce teatru i sztuk wszelakich) to niesamowity pomysł!

Rzecz, którą bardzo podziwiam to przemycanie dorosłych rozkmin w na pozór prozaicznych sytuacjach.

Piękne fragmenty dotyczące funkcjonowania świata lub odczuwania go.