Opinia na temat książki Lato, gdy mama miała zielone oczy

Ta książka jest przykładem dlaczego tak wyczekuję comiesięcznych wyzwań LC oraz uzasadnieniem czemu ufam opiniom znajomych z portalu. Dzięki Wam nie przegapiłam tej perełki.

Zaledwie 1% społeczeństwa na całym świecie ma zielone oczy.

SYN O MATCE w pierwszych zdaniach powieści:
Tego ranka, gdy nienawidziłem jej bardziej niż kiedykolwiek, mama skończyła trzydzieści dziewięć lat. Była mała i gruba, głupia i brzydka. Najbardziej bezużyteczna ze wszystkich matek, jakie dotąd istniały.

SYN O MATCE w ostatnich zdaniach powieści:
Oczy mamy były pozostałościami mamy pięknej
Oczy mamy były oknami szmaragdowej łodzi podwodnej
Oczy mamy były muszelkami wyrosłymi na drzewach
Oczy mamy były pąkami w oczekiwaniu

Między tymi pierwszymi a ostatnimi zdaniami rozpostarła się fabuła powieści, a w niej emocje, emocje, emocje... Wyboista, mozolna droga od nienawiści i pogardy do synowskiej miłości. Emocje-emocje. Studium wybaczania. Emocje-emocje. Poczucie winy, walka o uczucia dziecka i nie lada pomysł mamy na wspólny czas z synem! Emocje - emocje. Książka pełna czułości i wzruszeń, smakowania świata. Emocje…
Poetycko napisana, mistrzowsko przetłumaczona. Emocje syna, emocje matki. Moje emocje.
PS. Oczy mojej mamy były brązowe.