Opinia na temat książki Lalki w ogniu

Do ideału tej książce reportażowej trochę brakuje. Ale z pewnością pisana jest lekkim piórem, ładnym językiem, czyta się ją dobrze i, co najważniejsze, bardzo poszerza horyzonty. To może nie będę się czepiać, że powierzchownie i jednostronnie, że głównie o biedzie, skrajnej nędzy, o smutkach i troskach.
Autorka skupiła się na mało znanym obliczu Kalkuty, Bombaju i kilku innych miejscach pomijając całą marketingową i powszechnie kojarzącą się z Indiami otoczkę: egzotyczne stroje, zapachy, smaki, zabytki. Pokazała zwykłą indyjską codzienność, życie ubogiego Hindusa od brzasku do udania się na spoczynek.
Indie to kraj olbrzymi, tak bardzo różny od tego co znamy, autorka musiała dokonać wyboru i na któreś ze zjawisk i aspektów się zdecydować. Wybrała jak wybrała, taką miała koncepcję, jej prawo. Ja dowiedziałam się dużo i chwała Paulinie Wilk za to. Chętnie przeczytałabym jej kolejny reportaż o Indiach, tym razem z mniej smutnym wydźwiękiem. Moją przygodę z książką uznaję za udaną.