Lakier

Zapis jednego dnia, jednej sceny oraz celowo wybrakowany obraz tego, jak do tego momentu doszło i jaki ciąg dalszy to miało. Szczątkowe spojrzenia na rodzinę, osoby tkwiące w toksycznej relacji, jaką dysfunkcyjny dom ze sobą niesie. Zawarte w powieści miniaturowej, która zahacza o przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, ale nigdzie nie zostaje na dłużej, więc ma w sobie wiele miejsca na niedopowiedzenia. To tekst przejmująco szczery, łatwy do współodczuwania czy do bólu polski, jeśli weźmiemy pod uwagę stereotypowy schemat, jaki u nas króluje —zapracowana matka, dająca jej wsparcie córka, ojciec wpatrzony w ekran telewizora i faworyzowany przez niego syn. Z każdej strony wylewają się słowa, jakie niejednego czytelnika przytłoczą, jako że Jarek Skurzyński postawił na szczerość doświadczeń oraz brak czarno-białej perspektywy. Zdania mogą bawić się traumami oraz urazami. Nic dziwnego. Autor zaserwował czytelnikom to, co zawsze się po nim spodziewam — emocjonalną karuzelę. Powolną, niespieszną, a jednak nigdy nie stojącą w miejscu. I okej, nie jest to pewnie najlepsza powieść Skurzyńskiego, ale dla mnie najważniejsza.