Kubuś Puchatek (wersja dwujęzyczna ang-pol)

Dziecko wyboru nie ma i musi słuchać, co mama serwuje. Ale mój brzdąc jest już bardzo mądry i swoje gusta ma. Wydaje mi się, że zaciekawił się pod koniec, przy opisie przygody z prosiaczkiem.
Jako dziecko nie zdzierżyłam nawet pierwszego rozdziału. Pamiętam, że pani w bibliotece wcisnęła mi oba tomy. Potem mnie gnębiła, żebym jej opowiadała treść. Ledwie wybrnęłam. No ale to klasyka literatury, więc miałam ochotę poznać, bo mimo wszystko książki mają wielu fanów. Jak już człowiek przejdzie przez początek, to wyłaniają się z niej ciekawe postacie, których typy charakterologiczne są bliskie każdemu z nas. Jednocześnie łączy ich przyjaźń i jakoś pokonują uprzedzenia. To świat wymyślony, bajkowy, ale w przyjazny sposób. Teraz to norma w literaturze dziecięcej, ale wcześniej przecież tak nie było...
Należy się jeszcze zastanowić czy to bardziej literatura dziecięca czy powiastka filozoficzna.

Skoro przeczytałem część drugą opowieści ze Stumilowego Lasu, więc ,,odbębniłem'' lekturę szkolną, poniekąd dlatego, że chciałem sprawdzić, czy ma się lepiej niż ,,Chatka Puchatka''. I - mam podobne zdanie, jak przy okazji kontynuacji. To raczej średnie historyjki, mało oryginalne, zbyt dziecięce i mało urokliwe. Lektura bardziej przygnębiająca niż jesień, gdzie z drzew spadają liście. Największym problemem autora jest fakt, że jedyną postacią, która zachowuje się racjonalnie i bez większego upośledzenia mentalnego, jest Krzyś. Pozostali, albo są nagminnie popędliwi (jak Kubuś), z manią prześladowczą, jak Prosiaczek, a poziom literacki jest, co najwyżej, kiepskiej jakości. Mam wrażenie, że autor chciał zrobić jakiś eksperyment socjologiczny. Pokazać, że świat dzieci potrafi mieć rozdwojenie jaźni - odnajdywać przyjemność w ,,fikcyjnym'' świecie, ale z kapryśnymi przygodami, które kończą się bez puenty. Oczywiście, jak to w przypadku ,,Chatki Puchatki'' ulubione motywy pojawiły się z Kłapouszkiem. Lubię jego melancholię za straconą niewinnością. Jakby nie potrafił odnaleźć szczęścia w prostych czynnościach - jego urodziny w szóstym rozdziale, to przykład jak potrafimy zapomnieć o ludziach, których widzimy na co dzień. Lubię Kłapouszka do tego stopnia, że mam maskotkę w domu (załączam zdjęcie), choć sama lektura, na wskroś poprawna, przeciętna i mało błyskotliwa językowo.



...

Dzień przed Dniem Książki dla Dzieci rozmawiając z koleżanką o pewnej akcjiprzypomniałam sobie o moim niedawnym zakupie, a gdy wzięłam książkę do ręki i zaczęłam czytać, tak przepadłam i nie zasnęłam póki jej nie skończyłam 😅

Zastanawiam się ile jest w Polsce takich osób, które choć raz nie słyszały o Kubusiu Puchatku, niedźwiadku z małym rozumkiem i Stumilowym Lesie, w którym mieszka razem z Prosiaczkiem, Kłapouchym, Królikiem, Panią Sową i Kangurzycą z Maleństwem?
Jego największym przyjacielem jest oczywiście Krzyś, kilkuletni chłopiec, który jest dla Puchatka wzorem do naśladowania.
Każda z postaci charakteryzuje się jakąś określoną cechą, którą Autorka uwypukla, by młodzi czytelnicy uczyli się je odróżniać.
Puchatek jest głupiutki, ale bardzo kocha Krzysia i zawsze przejmuje się innymi wokół. Kłapouchy to wieczny maruda, którego trudno zadowolić, Prosiaczek wszystkiego się boi i wyolbrzymia swoje lęki, a Królik jest przedsiębiorczy, przezorny i pilnuje swojego interesu. Mamy też Panią Sowę, przemądrzałą damę, która stawia się ponad inne zwierzęta, w końcu Kangurzycę, zbyt troskliwą matkę wiecznie niespokojną o swoje Maleństwo.

Każda z postaci skonstruowana jest tak, by swoim zachowaniem przypominać dziecko, co ma za zadanie w lepszym dotarciu do młodych główek 🙂
Brak tu przemocy, jest za to dużo miłości, troski i ufności oraz sporo odwagi.
Szczególnie mocno kocha się rozmowy bohaterów, najbardziej te Krzysia z Puchatkiem ❤
Uw...

To był koszmar.
Przeczytałam tę książkę w ramach wsparcia siostrzenicy i do tej pory zachodzę w głowę dlaczego nikt w MEN nie zajmie się listą lektur szkolnych. W empiku opis książki zaczyna się takim oto zdaniem: Wzruszające, pełne liryzmu przygody Krzysia i jego przyjaciół w Stumilowym Lesie.
Wzruszające? Raczej okrutne i pełne przemocy (Rozdział VII jest tego dobitnym przykładem: plan porwania Kangurzątka po to aby Mama Kangurzyca wyprowadziła się z Lasu), Krzyś i inni bohaterowie ciągle przypominający Kubusiowi jak głupim jest stworzonkiem o małym rozumku (doskonały przykład przemocy psychicznej).
Pełne liryzmu? No doprawdy szok w trampkach. Durne i bzdurne dialogi, straszna składnia nie pozwalająca swobodnie czytać pełnych zdań całkiem niegłupiej dziewięciolatce. Dziwne słowa, niektóre wyrazy pisane dużą literą ni stąd ni zowąd w środku zdania i trudno znaleźć logiczne uzasadnienie tego zabiegu. "Ciociu, a dlaczego >>Pomocy<< jest napisane z dużej litery?", a ciocia wywala oczy bo nie wie co odpowiedzieć dociekliwej siostrzenicy. No po prostu nie wie.
Nie pamiętam jak odebrałam tę książkę w czasach szkolnych ale nie sądzę żeby mnie powaliła. Na pewno, z perspektywy swojej czterdziestki, dziś oceniam ją jako książkę złą, pozbawioną głębszego sensu i niewiele mogącą nauczyć. Podobno to książka i przyjaźni. Podobno. Ale w przyjaźniach (przynajmniej w moich) nie ma miejsca na obrażanie przyjaciół i sprawianie im przykr...

Jedna z ukochanych lektur dzieciństwa. Przygody Misia o małym rozumku bawią duże i małe dzieci. No i przekonały mnie do miodku.

Jakże odmienna jest książka od bajek i filmów znanych mi z dzieciństwa. Tłumaczenie Ireny Tuwim, choć z błędami, zasługuje w 100% na miano kanonicznego! Książka w jej tłumaczeniu dalej jest bajką-traktatem filozoficznym z wieloma aforyzmami, które weszły na stałe do polskiej kultury. O wiele lepsze niż tłumaczenie filologiczne Adamskiej-Garbowskiej.