Ktoś we mnie

Sarah Waters, to jak się dowiedziałem pisarka debiutująca całkiem niedawno, ma na swoim koncie zaledwie sześć powieści, z których praktycznie każda nominowana była co najmniej do jednej nagrody.Co za tym idzie, znając moje upodobanie do znęcania się nad samym sobą, wątpliwymi lekturami, wybrałem sobie jedną z repertuaru tej pani i postanowiłem sprawdzić, za cóż te nagrody, a co najważniejsze, czy zasłużone.

Lata 50 XX wieku.Do pewnej posiadłości zostaje wezwany doktor, który, jako że lekarz rodzinny jest niedostępny, ma zbadać pewną pokojówkę.Sam doktor doskonale zna ową rodzinę, jak i samą posiadłość, bowiem lata temu jego matka, była w tym domu swojego rodzaju pomocą domową.Jednak po przybyciu na miejsce, nasz doktor stwierdza, że sama posiadłość jak i ludzie ją zamieszkujący znacznie różnią się od tego co zapamiętał.Zapuszczony ogród, odpadający tynk, to tylko niektóre z objawów upadku domiszcza.Dodatkowo w posiadłości dochodzi do różnych tajemniczych zdarzeń, które być może są sprawką jakiejś tajemniczej mocy, czy też któregoś z mieszkańców.Rozpoczyna się walka, być może o życie wszystkich mieszkańców, jak i samego doktora, bowiem wydarzenia nabierają intensywności.

Wiktoriańska posiadłość i opowieść o tajemniczych zjawiskach, to połączenie, które od dawna wywołuje uśmiech na mojej twarzy.Takie połączenie, po prostu sprawia mi frajdę z lektury.Jednak powieść Waters, może również sprawić satysfakcję samym językiem i sposobem przedstawiania faktów.Jest to ...

Ciężko mi określić dobrze tę książkę, bo gdy patrzę na nią z dalszej perspektywy mogę powiedzieć, że nie jest zła, jest dobrze napisana, szybko się ją czyta i wciągnęła mnie, choć na pewno nie tak jak Darda. Przyglądając się jej jednak bliżej zauważa się niedociągnięcia, niedoskonałości, rysy. Główny bohater, doktor Faraday, od początku bardzo mnie irytował, a z każdym rozdziałem denerwował coraz bardziej zwłaszcza, że przez cały czas był pozytywnym bohaterem, w dodatku opowiadającym zdarzenia. Powieść jest nierówna, zapowiadała się jako thriller, a scen z dreszczykiem jest bardzo niewiele - gdy już się pojawią zapowiadają się ciekawie, wciągają, czytelnik chce więcej, a one nagle się urywają i nie są kontynuowane. Napięcie spada i znów autorka ciągnie nas przez szereg nudnych scen obyczajowych. Wiele scen wydaje mi się niepotrzebnych, na siłę przeciągających akcję, co powoduje, że zdaje się ona rozsmarowana jak zbyt mało masła na za dużej kromce (jak mawiał Bilbo Baggins). Pod koniec książki, zamiast wzrastać, napięcie, nie wiedzieć czemu, spada. Rozwiązanie zagadki jest interesujące i opisane w oryginalny i ciekawy sposób, a mimo to rozczarowuje. Można przeczytać, ale można też sobie darować. http://zielonowglowie.blogspot.com

Książka bardzo ciekawa. Trzyma w napięciu, nie można się od niej oderwać, jest tajemnicza, nieprzewidywalna i zaskakująca. Polecam