Opinia na temat książki Kryształowe serce

W latach 70 i 80 bardzo często na meblościance za szybką stały różne cuda. Od pięknych waz po misternie zdobione talerzyki. Potem moda się na kryształy skończyła i nikt nie wiedział co z tym wszystkim począć. Książka Ewy Małecki „Kryształowe serce” nawiązuje do tego tematu. Jeden z bohaterów jest byłym pracownikiem huty szkła i przywołał we mnie te wspomnienia.

Jan mieszka sam w sypiącym się domu i twierdzi, że nikogo nie potrzebuje. Nawet nie daje się zbliżyć do siebie własnej córce. W dniu swoich urodzin, które oczywiście spędza samotnie dziwnym zbiegiem okoliczności trafia na casting do programu o miłości. O dziwo, przechodzi przez eliminacje i zostaje dobrany w parę z Marią, panią architekt, która jest nie tylko piękna, ale również bardzo inteligentna. Czy po 60 wciąż można się zakochać?

Przede wszystkim byłam w szoku, że to debiut. Autorka świetnie operuje piórem i dla mnie ma naprawdę świetny warsztat. Cała historia jest spójna i na żadnym zakręcie się nie wysypała. Jednak mam kilka ale co do historii. Po pierwsze, czasami te sytuacje w książce były ciut przerysowane. Może miały trochę podkręcić element humorystyczny, ale mnie te momenty raczej żenowały. Wydaje mi się również, że kategoria wiekowa do której jest skierowana ta książka to takie raczej 50 plus. Nie do końca potrafiłam utożsamić się z bohaterami i wczuć się w ich sytuację. No i ta pani z kwiatami. Nie wiem tak naprawdę po co ona w tej fabule się tam znalazła. Chyba po to, żeby zaakcentować takie przełomowe momenty w książce, ale tutaj też mnie to raczej przeszkadzało niż pomagało. Ogólnie to fajna historia z przesłaniem. Rodzina jest najważniejsza, można się zmienić w każdym wieku i również zakochać. Każdy zasługuje na drugą szansę. Ale podsunę tę książkę mojej mamie i myślę, że bardziej jej się spodoba niż mnie.