Krótkie wywiady z paskudnymi ludźmi

Trzy rzeczy udają się w tej książce autorowi nadzwyczajnie: erudycyjny, zahaczający o naukową terminologię język opowiadania (przy czym dyskurs wcale nie jest pozbawiony sensu - z tym jest lepiej niż w niejednym tekście naukowym), wnikliwość psychologicznej analizy bohaterów poprzez ich monolog i wrażliwość na ludzką charakterologiczną, duchową czy psychologiczną paskudność. Przy czym autor najchętniej eksploruje sytuacje graniczne.

Krótsze, osobne opowiadania przeplatane są monologiem egoistycznego mężczyzny o bardzo specyficznym, rzeczowym stosunku do kobiet, który je jednak "zaczarowywuje" szczerością, wręcz bebechowatą, własnej spowiedzi, mocno okraszonej licznymi opisami spotkań z innymi kobietami /tytułowe "Krótkie wywiady z paskudnymi ludźmi"/. Ma on charakterystyczny tik - czy to nerwowy, czy wegetatywny - pomiędzy zdaniami ucieka mu odgłos, oddany sylabą "pyt". Największe wrażenie zrobiła na mnie psychologiczna analiza w ostatnim z szeregu monologów pod tym właśnie tytułem, w którym dziewczyna odbiera seryjnemu mordercy władzę nad sobą poprzez okazanie mu współczucia i dobrowolne oddanie się. Pewnie psychologiczny mit, że to może zadziałać, ale jak chętnie chcemy weń wierzyć! Autor zakłada bowiem, że seryjni mordercy seksualni zabijają, ponieważ czują się odrzuceni i nie mają możliwości rozładowania swego napięcia w inny sposób, niż uciekając się do przemocy. Empatia powinna ich więc roztkliwiać...

Przez styl, wybór tematów, paranaukowy język, rozb...