Krótka teoria podróży i pustyni

Puste przeżywanie dnia po dniu. Błahe rozmowy, które mają zabić czas. Miłość i zemsta, które żyją obok siebie. Przyglądanie się innym, by przeżywać ich dzień i w ten sposób wypełnić własny. Czuć samotność bohaterów, pustkę ich życia czy codzienne lęki. A to w towarzystwie kilometrów piasku, lazurowych wód i życia w podróży.

Cristian Crusat opisuje świat w nieoczywisty sposób. Były momenty, gdy nie zrozumiałam zdania czy dwóch i momenty, gdzie zgubiłam się w akapicie, więc musiałam go przeczytać jeszcze raz. Nagłe pomieszanie jawy i snu również wybijało mnie z rytmu. Wydawnictwio twierdzi, że autor jest jednym z najważniejszych europejskich twórców poetyki XXI wieku i że „jest jednym z najbardziej oryginalnych autorów najnowszej literatury hiszpańskiej". Myślę, że to daje najlepsze wyobrażenie o tym, jak niecodzienna jest zawartość tych sześciu opowieści. Wszystkie są krótkie, ale wymagają sporo naszej uwagi. Łatwo może nam umknąć ich prawdziwa treść, która skryta jest pod codziennością (i kilka razy nie udało mi się jej odnaleźć, choć czułam, że jest na wyciągnięcie ręki), ale gdy już ją odczytamy... Potrafi to wzbudzić burzę myśli.

Nie wszystko zrozumiałam w tej poetyckiej prozie, ale czytanie było przyjemnym doświadczeniem. Mam mieszane odczucia co do treści, ale czuję się oczarowana stylem autora. W tym przypadku nie jestem ani na tak, ani na nie. Przyjemnie się czytało, ale nie jest to lektura dla każdego.

„Opowiadania nie zawsze dostarczaj...