Kroniki Świata Wynurzonego.Talizman Mocy

Trylogia sama w sobie jest nawet dobra - autorka zastosowała w niej zabieg, który całkiem mi się podoba: przemieszała wątki ,,bajkowe'' z motywami okrucieństwa i zbrodni (co już samo w sobie stanowi bardzo ciekawy dysonans).
Niestety, wielkim minusem ostatniego tomu był... tłumacz, który poległ na całej linii. Rozumiem, że ''bitwa'' mogła się ''rozsrożyć'' (raz!) i że Ido ''rozsrożył się w walce'', a sama wojna w ogóle ''rozsrożyła się w dole''. Niestety, tak częste powtórzenia wspomnianego słowa, skłoniły mnie w końcu do wybuchnięcia śmiechem i stwierdzenia, że najwidoczniej z samego Tyrana też był ''srogi'' chłop.

Po prostu; ta część jest świetna! Czytając nie mogłam się od niej oderwać, wiele razy emocje brały nade mną górę. Moim zdaniem zakończenie tej historii jest idealne. Ani dobre, ani złe. Takie, jakie faktycznie mogłoby się wydarzyć po tych wszystkich przygodach, które spotkały Nihal i Sennara, którzy w tej części bardzo dojrzeli i nie byli już tacy denerwujący i niepewni siebie jak w poprzednich tomach. Całą trylogię "Kronik Świata Wynurzonego" uważam za naprawdę udaną i godną polecenia. "Wojny Świata Wynurzonego" też już przeczytałam, teraz czas zabrać się za ich "Legendy" x)

Rewelacja! Nic innego nie mogę powiedzieć. Cudo po prostu. 5/5 + ulubione.