Opinia na temat książki Krew i Popiół

Główna bohaterka "Krwi i popiołu", Poppy, czeka na Ascendencję. Co to takiego? Dobre pytanie… Teoretycznie dowiadujemy się tego gdzieś na ostatnich 50 stronach książki, ale gdybym miała wytłumaczyć, o co dokładnie chodzi, to bym nie umiała.

Poppy nie wolno rozmawiać z nikim oprócz kilku najbliższych osób, może ubierać się tylko na biało, a jej twarz jest przesłonięta welonem. Większość dni spędza na czytaniu ksiąg pod okiem kapłanki, przebywaniu w komnacie i potajemnych naukach samoobrony z jednym ze swoich strażników.

Pewnego wieczoru dziewczyna wymyka się w miasto, by “posmakować życia” i “doświadczyć tego, co ją omija”. Trafia do pewnego pokoju, gdzie spotyka tajemniczego mężczyznę. Można się domyślić, że już niedługo ten właśnie człowiek będzie miał duże znaczenie dla historii 🤭. I mimo że początek książki zapowiadał się bardzo ciekawie, to następne 200 stron spędzamy, czytając monolog wewnętrzny bohaterki, który niewiele wnosi do fabuły.

Historia wydaje się być zlepkiem wielu innych książek fantasy. Świat jest przedstawiony w sposób niezrozumiały - otrzymujemy strzępki informacji, nazwy własne bez żadnego wyjaśnienia. Całość narracji poprowadzona jest z perspektywy Poppy - a szkoda, bo wydaje mi się, że gdyby dodano tu punkt widzenia Hawke’a (czyli tajemniczego mężczyzny), lektura byłaby znacznie bardziej intrygująca.
Książka mnie nie zachwyciła, wydawała się zbyt przegadana i nie aż tak świetna, jak ją malują. Wiem jednak, że ma swoje grono fanów 😏