Korekty

Nie pierwszy raz zdarza się iż nie zgadzam się z oceną jakiejś pozycji i nie rozumiem wszystkich darowanych jej autorowi nagród . Nie do końca wiem dlaczego tak się dzieje . Prawdopodobnie moje oczekiwania wobec tak okrzyczanej i nagradzanej powieści jednak okazały się zbyt wielkie . Miałam nadzieję przeczytać coś w rodzaju powieści Johna Steinbecka , oczywiście uwspółcześnionej .

A co przeczytałam na prawie sześciuset stronach ? Moim zdaniem przeczytałam zwyczajną niczym zupełnie nie wyróżniającą się powieść z przydługimi opisami zdarzeń które nużyły do bólu . Powieść z wątkami już wielokrotnie i zdecydowanie lepiej opisywanymi w innych książkach . Powieść którą tak naprawdę można by było streścić jednym trafnym zdaniem z tej książki zresztą . Zdaniem '' Nieważne co kryje się pod powierzchnią , grunt , żebyśmy wszyscy zachowywali się jak cywilizowani ludzie ''.

To zwyczajna historia , zwyczajnej rodziny w której każdy chce czegoś zupełnie innego niż inni i nikt z nikim się nie dogaduje , nikt nikogo nie słucha , każdy ma swoje tajemnice . Oki, postacie nieźle przedstawione , zwłaszcza podobał mi się Alfred Lambert i jego postępująca demencja , oraz Gary który uważał się za pępek świata . Ale to wszystko już było , a co za tym idzie taka rodzina jak i sposób jej opisania nie wnosi nic nowego . A najbardziej wynudził mnie opis rejsu odbytego przez starszych państwa . Wprost ziewałam z nudów . W mojej ocenie to zupełnie przeciętna powieść którą spokojnie ...

Po gigantyczną powieść J.Franzena sięgnąłem dzięki wywiadowi z Autorem, jaki znalazłem się w jednym z „Ksiązki.Magazyn do czytania”. I znów jest chyba tak, że „Korekty” się albo pokocha albo porzuci, będąc zirytowanym wchodzeniem bohaterom do głowy i ciągłym poczuciem, że osacza ich, obserwuje i podgląda aż do bólu.

Niełatwa to książka o niełatwych, niezdrowych, wręcz denerwująco toksycznych relacjach rodzinnych. Nikt nie potrafi tu prawdziwie kochać, nawet najwspanialsza ponoć miłość, miłość rodzicielska czy braterska, jest tak wyblakle powierzchowna, że łatwo ją zmieść lekkim zaledwie dmuchnięciem.

"Korekty” zostały tak napisane, że wchodząc w życie rodziny Lambertów, czujemy się jak intruzi, nieco skrępowani tym, że bohaterowie nas nie dostrzegają i odkrywają przed nami najskrytsze tajemnice. Kieruje nimi ciągła walka i siłowanie się ze sobą, a jednocześnie łączy obojętność, jak w jakieś koszmarnej psycho-grze albo wyścigu, gdzie od początku jest wiadome, że nie będzie w nim zwycięzców, nikt nie dotrwa do końca i nie dobiegnie do mety, a wszyscy startujący są przegrani.

Autor kpi z „amerykańskiego snu”, szybkich karier i ciągłego biegu za pieniądzem, fałszu pożądania i tego, jak bardzo kieruje ono naszymi zrachowaniami i jak łatwo mu się poddajemy, tracąc z oczu to, co naprawdę jest ważne. Mocno wbija szpilę i czyni to tak głęboko, że po jej wyjęciu, pozostaje w skórze trwały ślad.

Nie ma tu happyendu, ni ckliwych przemówień, dzięki...