Kontrakt panny Brandt

Po prostu żałosne - romansidło, które miało sprawiać wrażenie czegoś ciekawego próbując przyciągnąć czytelnika historią wojenną. I udało mu się - przyciągnęło mnie, bo myślałam, że to książka o wojnie. Okazało się infantylnym, bardzo słabo osadzonym w realiach, zupełnie nie umotywowanym psychologicznie harlequinem. Od bohaterki tak zajeżdża marysuizmem, że to aż żenujące - jest piękna, wykształcona, wygadana, uwielbiana przez mężczyzn, pochodzi z ziemiańskiej rodziny, itp., itd., i do tego, oczywiście, powieść w pierwszej osobie, a więc autorka bardzo by chciała być Anną Lubieniecką:) Franz przypominał mi Martina z "Czasu honoru", czytając o nim, widziałam w wyobraźni aktora, tylko trochę sympatyczniejszego (choć Martin, mimo że wrednota, to jednak uroku odmówić mu nie można). Idiotyczne, nieprawdopodobne zakończenie - w ogóle nie polecam!!!