Kolor herbaty

"(...) jestem zmęczona.Czuję się jak kawałek szkła na dnie oceanu:kiedyś kolorowy i błyszczący,teraz wysmagany przez fale,zakopany w morskim piasku,zielonkawy i mętny(..)
Czy zdarzyło Ci się (...),kiedyś obudzić i nie móc uwierzyć w historię pisaną przez Twoje własne życie?"

Ta książka jest jak jajko z niespodzianką.Z wierzchu słodycz a wewnątrz nie to czego się spodziewasz.Tutaj tez opis i okładka działają zwodniczo,obiecują niejako słodką,lekką opowiastkę o kobiecie,która w obcym,dalekim kraju otwiera kawiarnię.
Spoglądasz i myślisz,że to lekka historia jakich wiele ,o której zapomnisz natychmiast po przeczytaniu.
Niestety o tej książce nie sposób zapomnieć,przenika do duszy,wchodzi pod skórę,wibruje razem z oddechem,płynie wraz z krwią.
I przynosi smutek,dużo smutku.
Te lukrowane ciasteczka z okładki są nadziewane goryczą,żalem i rozczarowaniem.W pewnym momencie ma się wrażenie,że mają smak popiołu.
Trudno mi było zachować dystans,jak już wspominałam kilkakrotnie czytam wszystkim zmysłami i dlatego moje opinie są bardzo emocjonalne.Czasami egzaltowane,czasami pełne oburzenia i złości a czasami przepełnia je zaduma.
Musiałam robić sobie przerwy podczas czytania "Koloru herbaty" bo to co czułam było zbyt intensywne,docierało za głęboko i poruszało to co skryte,uśpione ale nadal żywe.


"Nie sposób przewidzieć,co wywrze wpływ na kogo.Działa tu alchemia zgrania w czasie,temperamentu i tytułu" -Wendy Welch


Wybieraj...

Najbardziej przypadł mi do gustu ten hipnotyzujący klimat prowadzenia opowieści, niespieszne kroczenie narratorki przez życie w Makao. Fragment historii z życia dwojga ludzi, którzy zaczynają się gubić i tracić swoją bliskość, bolesne przeżywanie straty i znalezienie miejsca, które daje nadzieję i chęci do działania. Ale to opowieść nie tylko o nich. Dostajemy całe spektrum emocji wypływających z historii ludzi przetaczających się przez książkę, w szczególny sposób związanych z kawiarnią prowadzoną przez główną bohaterkę. To z perspektywy Grace zaznajamiamy się z każdym szczegółem opowieści, to przez nią filtrowane są wszelkie emocje, które docierają do czytelnika. Udostępnia nam wgląd w najintymniejsze szczegóły swego życia i zapoznaje z problemami innych kobiet, a wszystko to jest tak uniwersalne,że można odnieść do naszej egzystencji, kogoś nam znajomego. I dlatego staje się to wszystko takie nam bliskie, angażujemy się i przeżywamy emocjonalnie.
Nie wyczułam tu banalności tylko samo życie, które dalekie jest od bajek choć czasem zdarzają się i happy endy, więc trzeba się przygotować na niejedną łzę w oku podczas czytania. To dość refleksyjna opowieść na co wcale nie byłam przygotowana i może znalazła się u mnie w nie najlepszym czasie po przeczytaniu ostatnio samych takich wymagających zaangażowania opowieści, ale dobrze mi zrobiła. Można powiedzieć,że zadziałała oczyszczająco.

Ciepła i wzruszająca powieść, która pokazuje jak pokonywać trudności i z nadzieją i optymizmem patrzeć w przyszłość.

Hannah Tunnicliffe zabiera nas do Makau w Chinach - miasta położonego na półwyspie i dwóch wyspach połączonych ze sobą. Kiedyś była to portugalska kolonia, a dziś znana na całym świecie stolica hazardu. Właśnie w tym miejscu osiedliła się główna bohaterka powieści - Grace Miller wraz ze swym mężem Petem. Praca Pete związana jest z prowadzeniem i organizacją kasyn, stąd oboje dotąd sporo podróżowali. Przenosili się z Londynu do Melbourne w Australii i z powrotem, a potem trafili do Makau. W tym pędzie najpierw odkładali decyzję o dziecku, a potem, gdy zapragnęli go mieć, okazało się, że dla Grace jest już za późno. Załamana kobieta nie mogła sobie poradzić z taką diagnozą, popadła w depresję, odsunęła się od męża i najchętniej zrezygnowałaby z życia. Jej wspomnienia nieustannie biegły w stronę matki, którą przed laty bezpowrotnie utraciła. Opuściła ją i wyjechała na drugi koniec świata, a potem los sprawił, że nie miała możliwości nawet się z nią pożegnać. Grace pisze więc listy do swojej matki, w których wspomina dzieciństwo i wczesną młodość, zwierza się ze swoich problemów i dzieli się przemyśleniami. Listy te stają się dla bohaterki formą terapii, podobnie jak "Liliana" - jej własna kawiarnia, którą powołała do życia spełniając swoje najskrytsze marzenie. Miejsce to szybko zyskało sobie rozgłos w dość hermetycznej społeczności Makau, a dla Grace sta...