Opinia na temat książki Kobieta w białym kimonie

Historia pisana dwutorowo- czasy współczesne z perspektywy dziennikarki Tori Kovač ze Stanów Zjednoczonych i przeszłość, a dokładnie 1957 rok, opowiedziany przez Naoko Nakamurę z Japonii. Mimo tego, że kobiety żyją po dwóch stronach Pacyfiku, łączy je jedna wspólna tajemnica. Każda z nich zna jej inną część.

Książka wzbudziła we mnie ogrom emocji. Jest to bardzo smutna, ale i ciekawa historia, chwytająca za serce. Rzadko sięgam po literaturę piękną, dlatego nie potrafiłam zatracić się w niej bez reszty. Dobrze mi się ją czytało, ale jakoś wolno, może to przez ilość opisów Japonii i jej tradycji, która nie fascynowała mnie do tej pory jakoś bardziej niż inne nieodkryte przeze kraje. Ostatnie 100 stron jednak przeczytałam jednym tchem, a kiedy skończyłam wyszukałam w Internecie kilka haseł, żeby zobaczyć jak naprawdę wyglądały np. figurki Jizō czy dziewczynka w czerwonych bucikach. To jest niesamowite, że opisy w książce były tak dobre, że moje wyobrażenie niewiele odbiegało od rzeczywistości. Na koniec autorka tłumaczy, co w książce było fikcją, a co prawdą. Sama historia była inspirowana życiem jej ojca.

Czy polecam? Tak. Już nawet książkę przekazałam w kolejne ręce. Skoro mnie "Kobieta w białym kimonie" tak zaintrygowała, to ktoś, kogo Japonia fascynuje od dawna, powinien być nią zafascynowany.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości @wydawnictwo.kobiece 🤍