Klaudiusz i Messalina

Akcja ,,Klaudiusza i Messaliny" rozpoczyna się dokładnie w tym samym momencie, gdzie zakończyła się pierwsza część ,,Ja, Klaudiusz". Uważany za głupka, zakałę rodziny Klaudiusz zostaje obwołany przez armię cezarem i ten, który dotychczas był obserwatorem zdarzeń pozostającym w cieniu, teraz wysuwa się na pierwszy plan i to on dzierży w rękach władzę. Jego pragnieniem jest zapewnić Rzymowi to co zniszczyły rządy jego poprzedników - chce być dobrym, sprawiedliwym i pozostawiającym po sobie wiele korzystnych zmian, władcą. W swej naiwności nie widzi tego co dzieje się za jego plecami. Widzi swoje zasługi a nie to, że ponownie stał się marionetką w rękach ludzi bardziej przebiegłych i bezwzględnych, wśród których prym wiedzie jego żona Messalina. Zaślepiony gładkimi słówkami Klaudiusz, żyje w szczęśliwej bańce wyobrażeń jakie stworzył wokół swojej osoby, nie widząc że Rzym pod jego rządami jest dokładnie takim samy siedliskiem zdrad, morderstw i spisków.

,,Klaudiusz i Messalina" dopełnia obrazu rządów dynastii wywodzącej jest od Cezara Augusta. Graves nadal pozostał przy pierwszoosobowej narracji prowadzonej przez samego Klaudiusza, która w tym przypadku doskonale uwypukla naiwność, łatwowierność i pewną głupotę bohatera, który zbytnio ufa swoim najbliższym, nie widząc tego do czego są zdolni. W pierwszej części jako oddalony obserwator zdarzeń Klaudiusz był bardziej przenikliwy, sprytny, wręcz przebiegły. Teraz gdy powinien aktywnie działać wykazuje zadziwiającą biernoś...

Przez pół wieku Klaudiusz, kulawy jąkała uważany za półgłówka, ale człowiek uczciwy, prawy i lojalny, pozostawał w cieniu, aż przypadek zrządził, że został cesarzem. Jego żoną była wówczas Messalina - kobieta, o której temperamencie i nienasyconym głodzie seksualnym krążyły legendy. Klaudiusz długo pozostawał pod jej wpływem, przymykając oczy na niektóre jej nieprawości, nieświadom innych. W końcu jej postępki zaczęły zagrażać życiu cesarza i stabilności imperium. Klaudiusz musiał dokonać tragicznego wyboru…

Drugi tom najsłynniejszego cyklu Roberta Gravesa.
Tym razem fabuła skupia się na Klaudiuszu, który niespodziewanie, nawet dla siebie samego został cesarzem.
Mimo,że kaleki i uważany za wariata, okazał się znakomitym strategiem i za jego panowania, Rzym dokonał zdawałoby się niemożliwego, podporządkował sobie tereny Brytanii.
Również jako ten który dba o swój naród, wykazał się niezłym zmysłem w dziedzinie inżynierstwa czy architektury.
Messalina, jako najbardziej znana z jego żon, przedstawiona jest tu jako kobieta do cna zła i przebiegła.
Knuła intrygi, zdradzała męża, wichrzyła przeciw niemu i starała się uprzykrzyć mu życie, jak tylko mogła.

Autor w swojej powieści starał się przedstawić wszystkie sytuacje jak najbardziej autentycznie i zgodnie z prawdą historyczną.W książce kierował się zapiskami takich sław jak Tacyt, czy niemniej znany Piliniusz.
Bazując na ich dziełach stworzył wciągającą i doskonałą powieść historyczną.
...

Podobała mi się dużo mniej, niż pierwsza część, "Ja, Kaludiusz". Niewątpliwie widać w niej wielką pracę, jaką autor włożył w realistyczne odwzorowanie życia imperium rzymskiego i jego mieszkańców. Ale powieść ta przypomina mi zbiór faktów zebranych i przedstawionych naprędce po to, by przejść do przepowiadanego w trakcie całej historii finału. Z drugiej strony być może tak swoje życie przedstawiłby historyk, któremu dane zostało być zdradzonym cesarzem.

Doskonałe obie części. Autor barwnie nakreśla obraz samego cesarza , jego żony , a także innych bohaterów. Świetnie ukazanie intrygi....... i w końcu okazuje się , że wcale nie jest tak wspaniale i "słodko" być cesarzem , jakby się nam wydawało. Obie części zaliczam do ulubionych :)..

Druga część perypetii schorowanego cesarza Klaudiusza, który pędzi życie u boku swojej drugiej żony -rozpustnej Mesaliny.

Po prostu REWELACJA!!!