Klara jedzie na pogrzeb

Sięgając po ten tytuł spodziewałam się satyrycznej, zabawnej opowieści o Klarze. A otrzymałam książkę, która wywołała u mnie lawinę myśli i efekt wow.

Nie znam Klary sprzed 10-ciu lat. Nie wiem zatem jak bardzo się zmieniła. Czy wcześniej też czuła tak bardzo brak miłości? Czy równie mocno pragnęła akceptacji? Czy czarny kot też był najwierniejszym powiernikiem, towarzyszem i kimś więcej? Tego nie wiem. Wiem natomiast, że obecna Klara przede wszystkim pragnie i tęskni.

Pragnie miłości, akceptacji, wysłuchania, zrozumienia, towarzystwa, samotności, obecności, zniknięcia, odejścia i powrotu. Klara niejako rozlicza się z życiem, robiąc rachunek sumienia i komunikując się z bliskimi. Chce odejść na własnych warunkach, pogodzona ze sobą i innymi.

Przemyślenia Klary są bardzo ekspresyjne, metaforyczne, szczątkowo budujące całościowy obraz. Mają w sobie dużo z artyzmu i poezji. Krótkie urywające się zdania, przypominające swobodny przepływ myśli i mnóstwo wykrzykników akcentujących uczuciowy wymiar słów. To wszystko pokazuje jak bardzo czuje Klara. Jak bardzo boli ją, przede wszystkim własne życie.

To nie jest książka dla każdego. Wymaga bowiem wgryzienia się w lekturę i czytania między wersami. Wymaga odebrania jej za pomocą emocji. Wymaga by poczuć Klarę.
Jeśli jesteście na to gotowi to zachęcam 😉

"Klara jedzie na pogrzeb" to dość specyficzna książka (nie czytałam pierwszej części wydanej sprzed 10 lat). Tytułowa bohaterka, Klara, ma 49 lat, chciałaby zatrzymać czas, nie starzeć się, być cały czas szczęśliwa, a smutki popija alkoholem. Książka to przemyślenia Klary nad całym światem.

Może zainteresuje Was jej historia?

Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że drugi tom jest nieco bardziej oderwany od rzeczywistości. Wciąż pojawia się w niej gadający kot, tylko tutaj się zastanawiam, czy fakt, że on mówi było ukierunkowane na sam sens, czy, że on jako osoba, roztrząsa myśli Klary. Jakby to ona sama mówiła do siebie, bo często bywa, że nie ma do kogo. Nawet jeśli rozmawia z mamą przez telefon, to ona w ogóle jej nie rozumie. Wciąż tylko powtarza, by przestała pić, choć Klara tylko wspomina sytuacje z czasów, kiedy była mała. Totalnie nie ma w niej oparcia, prawie wszystko sprowadza do motywu śmierci.
Chciałam przytoczyć jedną z historii Klary. Opowiada ona nam o pewnej sąsiadce, którą wszyscy mieli za wariatkę. Twierdzili, że wciąż gadała głupoty i najlepiej zrobią, kiedy będą się trzymać od niej z daleka. Ja odebrałam tą opowieść poprzez pryzmat sarkazmów i porównań. Byłam pewna, że ona bardzo cierpi, gdyż kiedyś została zdradzona. Jestem strasznie ciekawa, czy jest jeszcze ktoś, kto widział to w podobny sposób.
Na świecie bywają książki proste, trudne i skomplikowane. Ta zdecydowanie należy do ostatniej grupy. Tutaj o wszystkim co czytam muszę pomyśleć. Zdania bywają nieskładne, a historie poplątane, tyle tylko, że ja je rozumiem. To prawdziwa burza mózgów pisana z perspektywy bólu, niezrozumienia i osamotnienia. Ironiami i porównaniami autorka sypie jak z rękawa, jakby wszystko, co dotychczas sprawiało jej ból, miało się wydostać i jak najszybciej przelać na papier. By ktokol...