Kaszebe

Moja kaszubska porażka. Poddałam się w połowie, bo czułam się jakbym czytała za karę. Nie wiem co nie zaskoczyło: dobór treści, wrażenie, że czytam zbiór chaotycznych artykułów prasowych, inne oczekiwania. Nie wiem czemu nie zaiskrzyło, przecież uwielbiam reportaże i poszerzanie horyzontów. Nie będę tego wielce analizować, dość, że męczyłam się, porzuciłam i cześć. To nie jest zła książka, tylko nie dla mnie. Nadal chcę poczytać o Kaszubach, tym bardziej, że to moje wakacyjne miejsce na ziemi, tylko może inną pozycję, bardziej dla mnie przyjazną. Może ma ktoś jakiś pomysł?

Zastanawiałam się, czy zamieszczać wpis o przeczytanej połowie książki, ale pomyślałam sobie, że ta informacja, iż nie dotrwałam do końca, też o czymś świadczy. Tym bardziej, gdy pisze czytelniczka ( czyli ja), która deklaruje, że to jej szósta niedoczytana w życiu lektura. Ocenę wystawiam za pierwszą połowę.

O Kaszubach wiedziałam tyle, ile większość — że to region w Polsce i że Kaszubi mają swój język. Nic o historii ani o sprawach społeczno-kulturowych nie znalazło się nigdy w mojej głowie i to nie dlatego że tematu unikałam, a po prostu nigdzie się o tym nie mówiło. Kaszuby były, ale były daleko i zapomniane. A potem rzucił mi się w oczy tytuł Tomasza Słamczyńskiego i uznałam, że najwyższy czas to zmienić.

„Kaszebe" mówi o czasach wojennych, kwestiach językowych czy pradawnych wierzeniach, które znajdują wciąż swoich wyznawców. O losie ludzi, którzy trudnią się rybołustwem i o sprawach politycznych. Autor nie wyczerpał żadnego z poruszanych tematów, ale dał wystarczający zasób informacji, by czytelnik w końcu miał szansę choć trochę zrozumieć Kaszubów. Nie jest to książka dla tych, którzy mają już jakąś konkretną wiedzę w tym obszarze, ale dla reszty może stanowić wartościową lekturę. Jak dla mnie. Mam wrażenie, że Słamczyński tak naprawdę dobrze poradził sobie tylko z opisem tego, co związane z wojną, a na resztę zabrakło mu już czasu, ale wciąż czytało się to bardzo dobrze, autorowi udało się mnie zaangażować i zaciekawić, a teraz pragnę dowiedzieć się jeszcze więcej! Jeśli ktoś zapytałby mnie, czy warto sięgnąć, to odpowiedziałabym, że tak, ale należy pamiętać o tym, że to reportaż dobry, nie bardzo dobry. Wtedy moje sumienie pozostanie czyste.