Opinia na temat książki Kastor

Całkiem przyzwoity kryminał. Mamy zagadkę, która wciąga, sympatycznego, oddanego sprawie głównego bohatera, gęstą akcję, zapadające w pamięć postaci drugoplanowe i przede wszystkim – świetny, przepraszam za wyrażenie, risercz. Widać, że autor dobrze poznał realia pracy w policji w okresie, o którym pisze, to znaczy we wczesnych latach 90. A to ja sobie bardzo cenię. Co do minusów: początkowo raziły mnie dialogi jak ping-pong, z obowiązkowymi dowcipnymi ripostami. Nienaturalne to, ale z czasem można się przyzwyczaić. Dużo większy minus jest taki, że zagadka zostaje rozwiązana w wyniku szczęśliwego zbiegu okoliczności, który w dodatku kroi się dużo wcześniej. Autor zawiesza nie strzelbę, tylko kałasznikowa, czytelnik czeka, kiedy padnie salwa, a nasz dzielny stróż prawa w tej jednej sprawie zupełnie traci zawodową podejrzliwość.

I coś jeszcze… Nie wiem, czy nazwać to minusem… Może raczej elementem niezamierzenie śmiesznym. Obaj bracia Miłoszewscy mają słabość do bohaterów, którzy koniecznie muszą udowadniać, jakimi to oni nie są ogierami. W „Kastorze” bohater praktycznie nie sypia (cierpi na bezsenność), ugania się za zbirami po dachach, obrywa, powinien padać na twarz, ale skąd, jest niezawodną seksualną maszyną. Kiedy coś takiego czytam, mam wrażenie, że autor mruga do czytelnika – to o mnie, to o mnie!

Mimo tych potknięć, trzymam kciuki za kontynuację.