Opinia na temat książki Kajś. Opowieść o Górnym Śląsku

Bardzo chciałam przeczytać tę książkę, bo miałam nadzieję, że mnie – mieszkance Zagłębia – ktoś ten Śląsk w końcu wyjaśni. Tak się nie stało, bo „Kajś. Opowieść o Górnym Śląsku” jest raczej opowieścią o poszukiwaniu Ślązaka w sobie. Nie jest to proste, bo tu nic nie jest proste – życie, praca, historia, język, świadomość przynależności... Nie sądzę jednak, że to stanowi o niezwykłości tego regionu. Właściwie, jakby przyjrzeć się wszystkim regionom przygranicznym, mających jakiekolwiek ślady odrębności kulturowej, to mogłoby się okazać, że ich mieszkańcy mają podobnie skomplikowaną, bolesną historię. Cieszy mnie, że autor zwrócił uwagę na to, że Górny Śląsk nie jest jednolity a jego postrzeganie często nie ma wiele wspólnego z rzeczywistością. Martwi mnie, że nadal nie wiem, skąd wynikają animozje śląsko-zagłębiowskie, bo mają chyba nieco starszy rodowód niż wkroczenie wojsk niemieckich do Będzina w 1939 r. Tak, uważam „Kajś” za bardzo dobrą książkę, czy aż tak, żeby dawać „Nike” to nie wiem, ale wybitniejsi ode mnie sądzili. A o Kargulu – wrogu na własnej piersi wyhodowanym – to Pawlak mówił do matki.