Opinia na temat książki Juno

No i taka to jest właśnie książka, perły przed nogi nasze rzucone, na kolana więc i zbierać. Tylko, czy dużo tych pereł się tu uzbiera?
Książek takich jak Juno doświadczam w ostatnim czasie aż nadmiar, powieści o zwyczajności życia, prozie codzienności pełnej kontrastów, lub bez, krzyczącej formą, czy epatującej pięknym językiem z miesiąca na miesiąc przybywa. Juno nie jest książką, która wzbudziła we mnie refleksje, na takową się tu nie zanosi, być może nie była to "moja" historia bo i takie się spotyka. Zabrakło mi chemii i tej przysłowiowej wisienki na torcie. Juno to wciąż dobra książka, ale nie wyjątkowa, ludzka komedia nad którą się zaśmiejemy, zapłaczemy i pomyślimy z kropkami w miejscach mało oczekiwanych, z rozwiązaniami na które moglibyśmy ponarzekać, z przewidywalnością i brakiem zakończenia w stylu chapeau bas.
Autorka prowadzi nas przez meandry tej zwyczajności życia łącząc na mapie trzy punkty: Krainę Wielkich Jezior, Śląsk oraz stolicę. Posługuje się prostymi symbolami, by ułatwić sobie niejako zadanie, dodając przewidywalne rozwiązania i nie eksperymentując przy tym na języku, tak po bożemu. Sumiennie prowadzi rachunek zysków i strat dwóch sióstr Marianny i Aleksandry wpisując po stronie winien krzywdy, zadane rany, choroby, niepłodność, a po stronie ma twórcze zapędy, niespodziewane zaloty, niespełnienie, czy głód życia innego. Rodzi się w mojej głowie pytanie, dlaczego celowo i świadomie autorka uniknęła zaskakującego finału, po którym czapki z głów by zbierać, tłumacząc się jednocześnie z narracyjnego rozczarowania. W ślad za jej słowami powtórzę, że gdyby była taka możliwość to osobiście skargę do komisji przeciwdziałania narracyjnym rozczarowaniom bym złożyła, jako czytelniczka czująca niedosyt, nie lekki leż duży właściwie.