Juda nieznany

"Wyszli razem z namiotu [...] ale niechętni sobie i w nastroju wzajemnych pretensji zwyczajnym u przeciętnych chrześcijańskich małżonków"

O żeż, jak mnie ta książka wkurzała, a właściwie nie książka, tylko jej główni bohaterowie. Ciapowaty Juda, wiecznie z głową w chmurach, dający sobą manipulować jak jakiś nierozgarnięty dzieciak. Oraz jego neurotyczna żona - nie żona Zuzanna, zwana Sue. Sue, która najpierw przekabaca Judę na swoje, a potem ma o to do niego żal. Oraz ta druga żona - nie żona, która potrafiła swoim maleńkim jednak jakże cwanym móżdżkiem wymyślić sposób, by dopiąć swego chciejstwa.

A może po prostu ludzie, którzy wyprzedzili swoją epokę i za to zostali ukarani, biedni poczciwcy, których rozjechały koła ówczesnego ogólnego światopoglądu. Ja wiem, że te postacie takie musiały być, by książka była tak świetna. Jednak nie zmienia to faktu, że mnie wkurzały

Zresztą, jak się okazuje nie tylko mnie. Wkurzyły też wszystkich dostojników ówczesnych mających posłuch i władzę i spowodowały takie zmasowane ataki na autora, że aż biedak stwierdził, że rzuca powieściopisarstwo w diabły.

I niestety tak też zrobił, uważam, że z ogromną stratą dla normalnie myślących potomnych. Mógł napisać jeszcze wiele świetnych powieści, takich jak "Juda nieznany", a może i lepszych. Polecam.