Jeż Jerzy. Dzieła zebrane. Tom 2

Wysoko oceniłem, bo mnie kiedyś Jeż bawił - był dowcipny, zdystansowany (na pozór) do wszystkich, bo bardzo inny i osobny, a przy tym trochę sprośny - odstawał w tym od "grzecznych" komiksów, które były dostępne w komunie. Komiks ten odbijał w krzywym zwierciadle realia lat 90-ych, także konflikty polityczne i mody społeczne. Dziś pewnie nikt nie rozumie, o co chodziło w permanentnej wrogości pomiędzy dresiarzami, ONR-owcami (glacami) i hip-hopowcami. Moim zdaniem wówczas był to zresztą i tak bardziej konflikt modowy niż światopoglądowy. Dla mnie wszyscy oni byli dziwnym marginesem snobującym się na taki lub inny plastikowy (bo "gotowiec"), uproszczony światopogląd. Dzisiaj między partiami jest niestety podobnie - większości ich zwolenników nie chodzi o imponderabilia, lecz o przynależność stadną. Jeż - hip-hopowiec i deskorolkowiec, lecz pławiący się w kasie ("od autorów") na tle nędzy epoki Balcerowicza tylko niejasno dawał wtedy do zrozumienia, gdzie jest jego matecznik. I faktycznie z czasem przeszedł oficjalnie do GW... Gdy się go teraz czyta, widać wyraźniej, że główny bohater to jakaś hybryda urody Jerzego Urbana i niewinności Kuby Wojewódzkiego. Jebaka i pies na kobiety, choć zupełnie bez prezencji - nadrabia to bezpośredniością, brakiem moralnych hamulców, inteligencją a może i samą odmiennością. Wykorzystywany przez swoich mocodawców - autorów komiksu, którzy prawie w każdym zeszycie się pojawiają in persona, opływającyw luksusy, jak czarni raperzy w teledyskac...