Jeszcze jeden oddech

Mój detektor książek przeciętnych powinien aktywować się po przeczytaniu "bestseller New York Timesa". Zaciął się jednak. Podejrzewam, że ma to związek z moich lenistwem i tendencją do wybierania linii najmniejszego oporu - miałam ochotę na książkę o dużym ładunku emocjonalnym, potencjale podnoszącym na duchu (bo przecież ja nie mam raka i nie umarłam jak Paul Kalanithi, a to pocieszające) i wreszcie krótką. Tylko to trzecie okazało się prawdą.

Wysłuchałam książki po angielsku w wykonaniu dwojga lektorów - męskiego czytającego część pisaną przez autora i kobiecego - lektorka czytała końcowy fragment napisany przez żonę autora po jego śmierci. Być może gdybym książkę przyswoiła przez oczy ocena byłaby inna. Zapewne tak, gdyż w głównej mierze irytowała mnie egzaltacja i siląca się na podniosłość maniera czytania. Poza tym miałam wrażenie, że tak naprawdę książkę autor pisał dla siebie i swojej córki, może dla rodziny szerzej rozumianej bo treści istotnych dla szerokiego grona czytelników nie zauważyłam w niej wiele.

Słuchałam historii życia mężczyzny, w której nie byłoby nic niezwykłego gdyby nie umarł na raka w wieku 37 lat. Owszem, autor robił specjalizację z neurochirurgii i właśnie dlatego spodziewałam się czegoś odmiennego niż standardowy zestaw oferowany przez tego typu lektury. Refleksji jak to jest zmienić status w kierującego sprawami lekarza w kierowanego przez innych pacjenta było niewiele. Również dylemat czy spłodzić dziecko i je osierocić przeds...

Doszłam do 82 strony i się poddałam. Źle mi się czytało bo ani styl ani język mi nie podszedł. Poza tym, nastawiłam się na relację i wiedzę lekarza, który walczył z nowotworem płuc.Temat dla mnie bardzo interesujący ponieważ moja mama też walczyła z tą chorobą. Tymczasem dostałam książkę, w której autor opisuje praktycznie całe swoje życie. Coś w rodzaju autobiografii. Biorąc to wszystko do kupy, zniechęciłam się i stwierdziłam, że nie będę kontynuować, bo stos czekających książek leży i kusi. Może będę żałować... Może kiedyś...