Jak zabiłam swoją rodzinę

Debiut beletrystyczny Belli Mackie „Jak zabiłam swoją rodzinę” to powieść kryminalna przesiąknięta czarnym humorem. Jest to historia Grace Bernard, która po tym jak całe dzieciństwo spędziła w biedzie z matką, zemstę na rodzinie ojca, który się jej wyrzekł. Obrzydliwie bogatej, egoistycznej rodzinie. Książka jest jej zapisem, swego rodzaju pamiętnikiem pisanym w narracji pierwszoosobowej opisującym jej skrupulatnie planowane i realizowanie morderstwa. Historię tę spisuje siedząc w więzieniu, czekając na wynik apelacji do wyroku w sprawie morderstwa, którego akurat przewrotnie nie popełniła. Intryga zatem jest prosta, ale realizacja planu Grace już nie całkiem – inteligentna, sprytna, pomysłowa i zabawna wprowadza mocny aspekt komediowy powieści. Jednak pod tym kryje się coś poważniejszego – satyra naszej rzeczywistej współczesności, stylu życia i podejmowanych decyzji. Uwagi są przenikliwe, momentami bezlitosne, ale bardzo trafne. Narratorka to kobieta inteligentna, co prawda mocno zafiksowana na jednym temacie, planie zemsty, który choćby i jej miał zniszczyć życie, musi wykonać. Na jej przykładzie dostajemy więc świetny obraz osób, które nie potrafią odpuszczać, wybaczać, którym nie da się przemówić do rozsądku, gdy już coś sobie postanowią. Bohaterka zatem budzi w czytelniku mieszane odczucia, ale jest sprytna, dobrze wie, jak utrzymać naszą ciekawość przez całą lekturę. Aż do wielkiego, przewrotnego finału :) Podobało mi się, w mojej ocenie to bardzo fajny debiut. My...

No cóż. Dla mnie ta książka to tylko kontrowersyjny tytuł i nic więcej.
Miałam wobec niej naprawdę spore oczekiwania, byłam jej ogromnie ciekawa i nie mogłam się doczekać kiedy ją zacznę, a kiedy w końcu do niej usiadłam to poczułam jakbym zderzyła się ze ścianą. Kompletnie nie mogłam się w nią wkręcić. Ani trochę nie poczułam tej historii.
Główna bohaterka zabiła sześć osób, a ja miałam wrażenie, że tam się kompletnie nic nie dzieje. Podobno Grace tak bardzo nienawidzi swojej rodziny, że aż chce ją zabić. Nienawiść to przecież bardzo silne uczucie, a ja jej kompletnie nie odczułam. Nie czułam w tej historii żadnych emocji i miałam wrażenie, że jest to książka o niczym, bez żadnego aspektu psychologicznego.

Sporo osób pisze o humorze w tej książce, ale niestety dla mnie nie była ona w żadnym stopniu zabawna. Humor głównej bohaterki w ogóle do mnie nie trafił i ani razu nie poczułam chociażby uśmiechu na twarzy. Momentami poczułam lekkie zażenowanie jak można z taką lekkością jechać po wszystkim i wszystkich i być osobą, której wszystko nie odpowiada.

Rozumiem osoby, którym podobała się ta książka i trochę im zazdroszczę, bo również chciałam, żeby mi się spodobała ale chyba za bardzo się nakręciłam na tę historię i ostatecznie strasznie ją przemęczyłam. ☹️

Jedynie zakończenie mnie wkręciło i naprawdę byłam ciekawa jak to wszystko się zakończy. Ostatecznie muszę przyznać, że takiego zakończenia faktycznie się nie spodziewałam i wywołało w...

Przeczytałam ją kilka dni temu i powiem Wam, że mam trochę mieszane uczucia. Z jednej strony, dobrze i w miarę szybko się ją czytało, momentami była bardzo wciągająca, a czasami troszkę przegadana, a tempo zwalniało. Nie zaliczyłabym jej do kryminałów, prędzej pamiętnika kryminalistki. Jest to ciekawa pozycja, bo zupełnie inna od tych, które czytałam do tej pory. Coś nowego, a przy okazji wciągającego z domieszką czarnego humoru (czyli to co lubię).

Historię poznajemy z punktu widzenia Grace Bernard, która została - jak sama twierdzi - niesłusznie skazana za zbrodnię której nie dokonała. Nie można tutaj mówić o niej jak o niewiniątku, bo na jej koncie znajduje się kilka innych poważnych zarzutów, których na szczęście nikt nie powiązał i nie odkrył.
Grace spędzająca kolejne dni w więziennej celi opowiada nam o zbrodniach, które dokonała, o zemście którą pieczołowicie zaplanowała oraz o swoim życiu, podziałach klasowych, o cierpieniu i odtrąceniu przez własnego ojca. Dodatkowo wplata się tu wątek ciężkiego dzieciństwa, życia w domu zastępczym i trudności w budowaniu relacji.

Sposób przedstawienia zbrodni oraz ich opisy jak z pamiętnik#czytanie dalszych kroków. To co najbardziej wciągające, czytamy i chcemy wiedzieć co było dalej, tak przynajmniej było w moim przypadku. 
Najbardziej zaskoczyło mnie zakończenie i moment w którym zrozumiałam do czego to wszystko zmierza.

W książce nie brakuje czarnego humoru i wielu zaskoczeń, zbrodnie były przez Gr...