Ja minę, ty miniesz... Wspomnienia o Halinie Poświatowskiej

Pamiętam, że gdy czytałam tę książkę była to jedyna taka pozycja na temat samej Poświatowskiej, jak i jej twórczości. Taka, czyli bliska ideału, rozprawiająca się z mitem poetki ckliwej, sentymentalnej, piszącej jakoby tylko o Erosie, bo to była zaledwie jej część lub raczej jedna ze stron poetyckiej wrażliwości.
Mariola Pryzwan nie zaniedbała ważnej kwestii, a mianowicie uwypuklenia drapieżnej natury Haliny. Nareszcie ktoś pozwolił jej na krzyk, na niezgodę jaką przyniósł los i wszelkie odcienie cierpienia. Nareszcie odczytano ją na nowo i jej poezja nabrała głębi. Pierwszy raz Poświatowska stanęła przed czytelnikiem niemalże naga, jedynie za zasłoną swoich metafor.
Wyszła ostatecznie z kręgu poetyki jedynie miłosnej, by zaoferować całą rozpiętość uczuć z jakimi przyszło się jej zmagać i dzielić z czytelnikiem, a które do tej pory - przez jakieś 30 lat - nie traktowano z należytą uwagą. ( Oczywiście biorąc pod uwagę chwilę pierwszego wydania przez M.Pryzwan swojej książki w latach dziewięćdziesiątych.)

W książce Autorka poddaje pewne wiersze analizie, tak by uchwycić istotę tej liryki. Przytaczane są również fragmenty korespondencji poetki, jak i wypowiedzi bliskich oraz osób ze środowiska Poświatowskiej. Uważam, że to cenna publikacja dla zainteresowanych twórczością poetki.