Ja, Fronczewski

Nigdy nie lubiłam komediowo- kabaretowych ról Piotra Fronczewskiego. Nie zachwycił mnie jego Pan Kleks, nie znosiłam Pana Piotrusia z Kabareciku Olgi Lipińskiej. Kreacje te były przerysowane, grane na siłę, wbrew aktorowi. Zawsze wiedziałam, ze Pan Piotr to wielki melancholik. Ten wywiad potwierdził, że miałam rację. Oprócz tego okazało się, że to człowiek skromny, z dystansem do siebie, mądry. Przedstawiciel odchodzącego pokolenia wybitnych aktorów polskich, którzy oprócz talentu mają też klasę, mądrość i charakter.

Książkę czyta się świetnie, jest trochę nostalgiczna, trochę humorystyczna, na koniec filozoficzna. Fachowo przeprowadzony wywiad z człowiekiem, który ma coś ciekawego do powiedzenia, choć sam uważa, że tak nie jest…

Dużo jest ostatnio wywiadów-rzek, ale ta książka prędko zdobyła sobie uznanie czytelników. Wszyscy chwalą, wiele osób chce przeczytać. Chyba jest to zasługa pana Fronczewskiego, aktora cenionego, szanowanego i kojarzonego z aktorstwem 'starej daty', czyli bez skandali, bez epatowana życiem prywatnym. Znamy jego charakterystyczny głos.
Do książki podeszłam więc z 'oczekiwaniami'. Chyba fajerwerków i czego tak jeszcze. A książka nie zawiera ani jednego skandalu, aktor jest dobrym ojcem, dziadkiem, synem, kolegą, szanowanym człowiekiem.
I po przeczytaniu tego wywiadu-rzeki rzekłabym, że aż 'nie na nasze czasy'. I to jest chyba nie wina książki, ale 'naszych czasów'. Oczekujemy bowiem sensacji. A pan Fronczewski przypomina czytelnikom o tym, czym jest sztuka, czym jest teatr, i kim jest aktor, ale i zwykły, szary człowiek, nawet aktor, który ma swoich współpracowników, szefów, ambicje i niespełnione marzenia.
Książka przywraca wiarę w ludzi i świat wokół. Powolutku wgryzałam się w nią, i nie od razu się nią zachwyciłam. Ale stopniowo tak. Pan Fronczewski odwołuje się do swojego guru aktorskiego, czyli pana Holoubka, wymienia najważniejsze role teatralne, mówi o tym, czym jest dla niego teatr. I tymi pamiętnymi rolami jest: 'Król Lear', 'Hamlet' itp, czyli sztuki uniwersalne, o człowieku.
Bardzo mnie poruszyły wypowiedzi o życiu prywatnym, o rodzinie, pracy, dzieciństwie i młodości, o rywalizacji i przegranych, o tym, kto z roku był lepszy. Dobre jest to, że p...