Autorka na podstawie zebranych i zanalizowanych materiałów źródłowych dowodzi w sposób jasny i przekonywający, że ateński retor był w istocie twórcą prozaicznej parenezy. Swoje wywody przedstawia na szerokim tle kulturowym, ze szczególnym uwzględnieniem rozwoju greckiej paidei, która przejawiała tendencje do wychowywania moralnego i uczenia poprzez paradeigmata - budujące przykłady i wzorce osobowe.
Literackim wzbogaceniem monografii są mowy cypryjskie Izokratesa w przekładzie autorki książki.