Igrając z przeznaczeniem

“Odnoszę wrażenie, że... nic nie rozumiemy. To jak układanka, w której brakuje nam elementów. Obraliśmy cel, ale prawda jest taka, że żadne z nas nie ma pojęcia, gdzie mamy wyruszyć ani co zrobić.”

“Wpatrywałam się w niego i odwzajemniłam uśmiech. Liczyło się tylko to, że byliśmy tutaj razem. Cała reszta... Z pewnością coś wymyślimy. Odnalazłam w sobie wiarę. Wierzyłam, że nie istnieje żaden problem, któremu byśmy nie podołali. Tworzyliśmy w końcu całkiem zgrany zespół.”

“Zazdrościłam mu tego, że wierzył we własne słowa. Jakby już wiedział, że mu się uda. Mnie przychodziło to ze znacznie większym trudem.”

“Moim przeznaczeniem jest być samotną, a moją jedyną towarzyszką powinna być śmierć. To dlatego wszyscy, na których mi zależy, odchodzą. To świat mści się na mnie za moje wybory.”

“Nigdy nie nauczyłem się być sam. Gdy nie było wokół mnie nikogo innego, to paskudne uczucie, że nikogo nie obchodzę, zżerało mi umysł i zatruwało myśli. Byłem tak samotny, że każdy dzień był dla mnie niczym karmienie się własnym sercem.”