Histerie rodzinne

Pierwszą książką Izabeli Pietrzyk, po którą sięgnęłam, były "Drobne grzeszki", których 'luzacki' styl i koncepcja zupełnie do mnie nie przemówiły, a wręcz wydały mi się żenujące. Kolejną książką autorki, którą próbowałam przeczytać była "Lepsza połowa", przy której też się poddałam, gdyż przerysowana postać głównej bohaterki, typowej, wiecznie utyskującej i nadskakującej matki-polki wraz z raczej mało błyskotliwym przebiegiem akcji dość szybko mnie zmęczyły. Natomiast "Rodzinne histerie" od razu mnie wciągnęły. Nie wiem skąd autorka czerpała wiedzę o przemocy w relacjach damsko-męskich, ale opis stopniowego pogrążania się głównej bohaterki w związku, w którym coraz mniej było jej wolno i coraz bardziej była izolowana od bliskich jej osób jest dla mnie wyższą szkołą jazdy. Autorka pokazuje też, nadal nader przekonująco lęk ofiary, która już wie, że musi odejść, ale niesamowicie boi się postawić pierwszy krok na drodze do wolności. Na szczęście jest ktoś, kto ją do tego motywuje i na nią jeszcze czeka. Jest to jej własna siostra, matka dzieciom i żona marynarza. Na szczęście dla dochodzącej do siebie po przejściach kobiety jej szwagier dryfuje po morzu i nie może kwestionować decyzji swej powodowanej siostrzanymi uczuciami małżonki. Jak dalej potoczą się losy uciekinierki? Czy w domu siostry odzyska wewnętrzny spokój? Czy jeszcze kiedykolwiek odważy się na randkę z innym mężczyzną? Zapraszam do kontynuacji tej ciekawej lektury już na własną rękę.

Pozycja z humorem, choć wiele tematów do lekkich nie należało. Trochę dziwnie mi się czytało ze względu na to że kiedyś już przeczytałam kontynuację i mam w głowie obraz tego jak potoczą się niektóre wątki ;)