Gwiazdy prowadzą do domu

Jakie są granice matczynej miłości? Czy upośledzone dziecko, które urodziło się z poważnymi wadami genetycznymi może być szczęśliwe?

Rozwinięcie tych zagadnień znajdziemy we wzruszającej i wartościowej powieści Luanne Rice pt.: "Gwiazdy prowadzą do domu". Autorka po raz kolejny przenosi nas nad Atlantyk, w urokliwe miejsca Nowej Anglii na północy Stanów Zjednoczonych.

Akcja powieści rozpoczyna się tragicznym wydarzeniem. Dianne Robbins i Amy Brooks przebywające w Nowym Jorku zostają potrącone przez taksówkę i obie trafiają do szpitala. Amy osłonięta przez Dianne ma tylko niewielkie powierzchowne rany i stłuczenia, ale jej przyjaciółka i opiekunka w stanie ciężkim walczy o życie. Zanim udaje się skontaktować z najbliższymi,aby ich powiadomić o wypadku, Dianne snuje opowieść o swoim życiu…
Mieszka ze swoją matką i chorą córeczką Julią w niewielkim miasteczku w stanie Connecticut. To niezwykle dzielna i odważna kobieta. Tuż przed narodzinami niepełnosprawnego dziecka jej mąż Tim opuszcza ją i maleństwo wypływając w morze. Ucieka przed odpowiedzialnością, a praca na kutrze wspaniale się do tego nadaje. Przez prawie dwanaście lat Dianne sama zmaga się z przeciwnościami losu, postępującą chorobą Julii i troskami dnia codziennego. W opiece nad dzieckiem pomaga jej matka i szwagier Alan, który jako lekarz pediatra sprawuje opiekę nad swoją bratanicą. Pomimo tylu trosk i wyrzeczeń, złości i żalu do byłego męża, kobieta okazuje ogromną siłę, bezgranicznie poświęc...

Przepiękna historia opowiadająca losy Dianne, samotnie wychowującej niepełnosprawną córeczkę Julię. Mąż kobiety porzucił ją, kiedy tylko dowiedział się o chorobie dziecka.
To moja pierwsza powieść tej autorki i zamierzam sięgnąć po kolejne. Opowieść stworzona przez Luanne Rice wciągnęła mnie tak, że nie mogłam się oderwać ani przez moment i bardzo mnie urzekła. Trudno określić co mi się tu najbardziej podobało piękna więź między matką a córką, przyjaźń Amy z Julią, dziewczynek tak różnych a jednak podobnych do siebie czy świąteczny klimat podkreślający magię tej opowieści.
Autorka porusza wiele życiowych problemów w książce. Oprócz trudu wychowywania upośledzonego dziecka pojawia się także portret rodziny dysfunkcyjnej w której dochodzi do przemocy, ucieczkę od problemów oraz szydzenie z osób niepełnosprawnych. Wspaniała postać Lucindy, serdecznej, starszej pani, która zawsze zaoferuje wsparcie.
Opowieść o trudnościach,ale także o nadziei, która jak to się mówi zawsze chce płonąć nawet jeśli już zgasła. Końcowy rozdział jest napisany z perspektywy Julii, autorka oddała głos niepełnosprawnej dziewczynce, dzięki czemu można poznać jej odczucia i to jak odbiera otoczenie. Bardzo mnie ujęło to opowiadanie, pokazane zostało w nim, że osoby ciężko chore widzą i czują więcej niż się wydaje. To jedna z najpiękniejszych książek, jakie miałam okazje przeczytać, polecam. Do tego ta ujmująca zimowa okładka.

Miła, "babska"lektura. O tym co ważne, o tym co powinniśmy dostrzegać nawet jeśli mocno zaciśniemy oczy...

Świetna książka. Głęboko zapadła mi w pamięci. Polecam