Guwernantka

Najgroźniejsze demony czają się wewnątrz nas samych.
"Guwernantka" to kontynuacja "Dworu na Martwym Polu".
Natomiast jeśli nie czytaliście tamtego tytułu nic nie stoi na przeszkodzie, aby zacząć od "Guwernatki" ponieważ autorka zastosowała bardzo ciekawe rozwiązanie.
Niezależnie od, której części zaczniesz książka będzie tworzyła całość.

Uroczyska, rok 1841.
Po śmierci starego Hippolyte Dumont, jego jedyna córka, Marie, zdobywa posadę Guwernatki we dworze Domańskich.
Do jej obowiązków ma należeć opieka nad dwójką rodzeństwa.
Pomiędzy nią, a najstarszym z rodzeństwa Narcyzem rodzi się silna więź.
Marie skrywa mroczne sekrety z przeszłości, które zaczynają przybierać na sile.
Co takiego ukrywa Marii? Skąd blizna na jej twarzy? Czy zakazana miłość może okazać się tragiczna w skutkach? Co tak naprawdę skrywa dwór w Uroczyskach?

Autorka stworzyła bardzo dobrą, mroczną historię. Okładka doskonale oddaje klimat całej historii. Jest szaro, buro, tajemniczo, a przede wszystkim dziwnie. Z każdą kolejną stroną miałam wrażenie, że moje zmysły szaleją, patrząc w okno coś widziałam, idąc po schodach ktoś szedł za mną i te głosy.
Dodam, że książkę czytałam nocą 🙂
Tajemnice Marii, której od początku kibicowałam tak mnie wciągnęły, że ciężko było tak zwyczajnie przerwać czytanie. Osoba guwernatki bardzo mi się podobala. Mimo tego co przeszła jest odważna , harda, wie, że musi liczyć tylko na siebie,a to czego doświadczyła w przesz...

„Guwernantka” powiązana jest z „Dworem na martwym polu”, który czytałam wiele miesięcy temu, ale jeśli nie znacie fabuły, nie ma konieczności zapoznawania się z nią. Akcja powieści dzieje się w XIX wieku. Tytułowa bohaterka po śmierci swojego ojca trafia do dworu w Uroczyskach, gdzie ma zająć się edukacją dwójki najmłodszych dzieci z osieroconego rodzeństwa. Między ich opiekunem i jednocześnie najstarszym bratem a nią rodzi się więź. Niestety, życie rządzi się swoimi prawami, a obowiązek zawsze musi być na pierwszym miejscu. W dodatku Marie ma tajemnicę… Zawsze podkreślam, że książki Asi nie są dla każdego. Charakteryzuje je specyficzny styl, lekko egzaltowany, sprawiający wrażenie, że mamy do czynienia z książka napisaną przynajmniej stulecie temu. Nie wyobrażam sobie, by historie, które autorka nam serwuje, mogłyby być opowiedziane inaczej. Przyznam Wam się, że przez większość książki nie spodziewałam się, jak ostatecznie makabrycznie potoczy się fabuła, choć dostajemy pewne znaki, a mrok sączy się subtelnie spomiędzy stron. Lubię twórczość Asi, dbałość o każdy szczegół i to, że potrafi wydobyć ze mnie zasoby romantyczności.