Gra w której żyjemy

Autor zastanawia się, czy świat, na którym żyjemy, nie jest sztucznym (technologicznie) tworem. Posuwa się nawet do nazwania naszego życia "grą", co w kręgach osób szczególnie dotkniętych przez tzw. "los" (ciężka choroba, kalectwo, utrata kogoś bliskiego, itp.) - nie musi być przyjęte z nadmiernym entuzjazmem.
Ale sam pomysł jest dosyć ciekawy. Bo wszystko wokół wydaje się być ze sobą w jakiś sposób powiązane. Nawet zwykły, spadający liść zasila w mikroskopijnym stopniu glebę, która wydała na świat drzewo, będące przecież "rodzicem" owego liścia... Jednak nasz świat z pewnością nie jest idealny, bo co byśmy za życia (dobrego) nie zrobili, to na końcu i tak czeka postać z kosą, a później... Cóż, kwestia- póki co, wiary.
Któż więc wie, może wszystko to, co nas otacza, jest mniej lub bardziej udaną repliką tego „prawdziwego”, pierwotnego świata ? Zaginionego (zniszczonego?) z różnych powodów (wojna, kosmiczny kataklizm, inna potężna katastrofa, czy wreszcie po prostu bezlitosny Ojciec Czas ) - bardzo dawno temu ?
Zaś po (wielu długich) latach ten "dawny świat" został niejako odtworzony, przez jakąś formę sztucznej super- inteligecji. Pewnie (?) nawet stworzonej przez naszych pra- przodków, zanim (mniej lub bardziej świadomie) odeszli w otchłań zapomnienia...
I teraz to ich "potężne dzieło", które swego czasu uniknęło wszechobecnej zagłady - beznamiętnie kieruje losem wszechrzeczy. Według stałych, niezmiennych zasad. A wszelkie katastrofy czy cykliczna depopu...

"Gra, w której żyjemy" trafiła do mnie przez instagramowy booktour organizowany przez Książkowe Wino. Tomik liczy zaledwie około 100 stron, więc jest do połknięcia w dwie godziny.

Spodziewałam się powieści science-fiction, tymczasem trafiłam na pseudonaukowe rozważania, przywodzące na myśl film "Matrix".
Autor sugeruje, iż znana nam rzeczywistość może być jedynie matrycą gry komputerowej a my - awatarami graczy. Powołując się na pojedyncze fakty naukowe, istniejące głównie w teorii fizyki kwantowej, Piotr Kelar twierdzi jakoby nasz świat był jedynie cieniem na ścianie platonowskiej jaskini.
Pisarz zachęca czytelnika do poszukiwania w najbliższym otoczeniu dowodów na potwierdzenie wysuniętej tezy. Przytoczone przykłady jednak nie przekonały mnie do prawdziwości tej historii.
Niemniej książka może stanowić ciekawy punkt wyjścia dla powieści lub filmu science-fiction.

Biorąc pod uwagę szybkość rozwoju technologii komputerowych, istnieje możliwość, iż za kilka -naście, - dziesiąt lat gry rozszerzonej rzeczywistości będą niemożliwe do odróżnienia od realnych przeżyć. Opowiadał o tym jeden z ostatnich odcinków serialu "Czarne lustro".

"Gra..." to ciekawa pozycja, którą przeczytałam jednak z przymrużeniem oka. Akapity poświęcone pozytywnemu myśleniu przypomniały mi new age'owski szał panujący parę lat temu na punkcie "Sekretu" Rhondy Byrne. Wstyd przyznać, lecz sama na jakiś czas uległam tej filozofii. Jakież by to było wygodne: wymarzyć s...