Gra w kolory

Dalsze losy Agaty Doniemirskiej po, które mówiąc szczerze sięgnęłam z mieszanymi uczuciami, ponieważ wiele kontynuacji nie ma już tej lekkości i świeżości jednym słowem tego, czegoś, co każe mimo zmęczenia oczów czytać, a co tak często ma literacki debiut- ciekawość, co będzie dalej? A także to, iż nie sugeruję się opiniami innych, bo o gustach także tych czytelniczych się nie dyskutuje.
To swego rodzaju zadanie matanoi, a wiec nawrócenia, oczyszczenia, jakie stawia przed Agatą, Rafał staje się momentem przełomowym, który pozwala zmierzyć się jej z rzeczami trudnymi takimi, jak tajemnicze pojawianie i znikanie taty w czasach dzieciństwa, życia po stracie Kostka, lęku, czy wręcz strachu przed pojawieniem się byłego męża Franza, a także zagadką kim jest tajemnicza kobieta, od której otrzymała list, że to ona opiekuje się grobem jej taty i chętnie się z Agatą spotka, aby jej o nim opowiedzieć, odejściu Marka, którego naprawdę kochała.
Oczyszczenie dokonuje się też w sposobie patrzenia na świat Radomskiego będącego szefem, Krzysztofa. Na początku książki jest on przekonany, że wolność daję posiadanie pieniędzy, w jak dużym jest błędzie przyjdzie mu się boleśnie przekonać, kiedy hakerzy, po włamaniu się to systemu zabezpieczającego firmę zażądają bajońskiej sumy okupu. Wtedy z pomocą przyjdzie mu niepozorny historyk sztuki jakim jest Krzysztof, a właściwie, jego przyjaciel Rafał. Radomski będzie przekonany, że Krzysztof jako dowodu wdzięczności poprosi o dużą sum...