Głośnik w głowie

Wystarczy nie zamykać oczu, by wiedzieć, że psychiatria w Polsce nie ma się dobrze, ale jak sytuacja wygląda naprawdę?

Czy słyszeliście o spaniu na materacach, gdy brakuje już łóżek? Długich terminach i utrudnionym dostaniu się do specjalisty? Brakach w personelu? Niskich zarobkach? Przypadkach nadużyć seksualnych? Okaleczaniu się nawet na oddziale? Wykorzystywaniu władzy przez pracowników? Środkach przymusu, które bywają koniecznością? Asystentach zdrowienia? Stygmatyzacji przez społeczeństwo?

A jeśli już słyszeliście o tym wszystkim, to czy kiedykolwiek zastanawialiście się czyją jest to winą? Systemu, pracowników, pacjentów, rodziców? Akurat tego od Anety Pawłowskiej-Krać się nie dowiemy, bo jedną z największych zalet jej reportaży jest brak oceniania. Autorka po prostu pokazuje rzeczywistość, o jakiej opowiedzieli jej inni i zwraca uwagę na jak wielu szczeblach opieka psychiatryczna zawodzi. I na jakich zdarza się jej pomagać. Bez oceniającej formy, która ma narzucić czytelnikowi, co ma myśleć. Bez skupianiu się na jednym miejscu i jednej perspektywie. Bez ograniczenia do jednego rodzaju opieki.

Dziękuję za ten tytuł. Właśnie jego szukałam.

Napiszę krótko: "A to Polska właśnie." I wielki szacunek dla autorki za podjęcie tak trudnego tematu. W mojej ocenie bardzo dobry reportaż.

Już dawno nie spotkałam się z tak adekwatnym do treści tytułem. Rzeczywiście reportaż autorstwa Anety Pawłowskiej- Krać opowiada o leczeniu psychiatrycznym w Polsce. Nie obiecuje więcej niż jest w stanie zaoferować. Począwszy od prostej, lecz budzącej niepokój okładki po historie osób, które cierpiały na różne zaburzenia natury psychicznej. Najbardziej "zaciekawiła mnie" historia Kasi, pięknej kobiety z wyższym wykształceniem, pracującej w jednej z korporacji. Jest to przykład dla nas wszystkich jak niewiele czasami potrzeba, aby się załamać psychicznie. Zresztą pobyt w szpitalu psychiatrycznym bardzo często kojarzy się ze strachem, niepewnością i bezsilnością nie tylko pacjentów, ale także ich rodzin, lekarzy czy pielęgniarek.
Co zadziwiające często to nie sam pobyt w szpitalu stanowi problem, ale biurokracja, przepisy, a także życie po wyjściu.
Jak taką osobę odbierze społeczeństwo? Czy znajdzie pracę? Czy będzie mogła liczyć na pomoc finansową?
Jak możecie się domyślić autorka nie przedstawia leczenia psychiatrycznego w Polsce w optymistyczny sposób. Zestawiając je chociażby ze Szwecją nie ma nawet punktu zaczepienia. Pozostaje jednak nadzieja na to, że z czasem będziemy dążyć do skandynawskich standardów leczenia i "odczarujemy" proszenie o pomoc ze słabości w siłę i niezwykłą odwagę, aby nikt nie bał się powiedzieć "nie daję już rady".

Podsumowując: "Głośnik w głowie..." to kolejny z realistycznych, dających do myślenia reportaży, który...

Zmagać się z zaburzeniami psychicznymi w Polsce nie jest łatwo. Osoby z zdiagnozowanymi chorobami psychicznymi muszą się zmierzyć nie tylko z własną sytuacją zdrowotną, ale również z reakcją otoczenia. Bo niestety, w percepcji przeważającej części społeczeństwa, choroba psychiczna to wstyd, a pobyt w szpitalu psychiatrycznym jest jak wyrok. I mimo, że historia każdego chorego jest inna, to z każdej wyziera niezrozumienie. Przez bliskich, przez społeczeństwo i przede wszystkim, przez tych, którzy mogą coś zmienić.

To smutny obraz. I taki sam smutny obraz leczenia psychiatrycznego wyłania się z książki Pani Pawłowskiej - Krać. Książki, która nie jest może niczym odkrywczym, ale wciąż jest ważnym głosem. Opowiedziana głosami osób, które na co dzień żyją z depresją, schizofrenią i niszczącą życie traumą. I każdy z tych głosów jest wręcz przerażający. Przeraża codzienność z chorą, przeraża jej leczenie, przeraża podejście niektórych pracowników ochrony zdrowia. I temu wszystkiemu towarzyszy niemoc, ogrom niemocy. Niemocy nie tylko pacjentów, ale niemocy personelu medycznego, który wciąż zmaga się z niedoborami kadr, brakiem miejsc i niemożliwością udzielenia pomocy. To ważny głos, również ze strony pracowników, na których to barkach spoczywa opieka nad osobami przebywającymi w szpitalach. A wszystko przedstawione w sposób obiektywny, z szacunkiem, szczególnie do osób chorujących i ich bliskich.

Obawiam się, że ja niestety nie potrafię pisać obiektywnie, bo c...

Wszyscy wiemy, że nasza narodowa służba zdrowia nie od dziś ma w statusie hasło "to skomplikowane", które całkiem nieźle oddaje autentyczną aurę tej instytucji. Trudno bowiem dostać się do specjalisty, terminy są z reguły tak odległe, że nie istnieją jeszcze kalendarze, w których można by zapisać datę wizyty, poczekalnie przepełnione, w szpitalach brak niekiedy podstawowych artykułów higienicznych. Źle jest od dawna, chorowanie jest niezwykle trudne logistycznie, natomiast po lekturze "Głośnika w głowie. O leczeniu psychiatrycznym w Polsce" Anety Pawłowskiej - Krać jestem przekonana, że przypadłości związane z nieprawidłowym funkcjonowaniem ludzkiej psychiki powinny być po prostu zakazane. Nie ma na nie bowiem miejsca w państwowym systemie opieki zdrowotnej. Niestety ma się to odwrotnie proporcjonalnie do liczby przybywających pacjentów, których po wydarzeniach ostatnich lat jest coraz więcej.

Brakuje za to lekarzy, brakuje personelu, brakuje terapii, brakuje miejsc i czasu, bez którego nie da się tym ludziom skutecznie pomóc.

"Głośnik w głowie" to reportaż dokumentujący zmagania ludzi - i ich rodzin - dotkniętych chorobami psychicznymi, którzy bardzo często pozostawieni są samym sobie. Pacjenci hospitalizowani są za późno, w szpitalach nie dostają odpowiedniego wsparcia i opieki, są faszerowani lekami i wypuszczani z oddziałów bez wskazówek, jak radzić sobie dalej. Często nawet nie udaje im się trafić do żadnej konkretnej placówki - j...

Ostatnio mój czytnik został odkurzony. Wróciłam tez do @czytamzlegimi i pierwszy wybór padł na „Głośnik w głowie”.

Uwielbiam serię tych reportaży i zawsze pochłaniam je w kilka chwil. Tak było i tym razem.

Niestety bardzo przerażajace wnioski mam po jej przeczytaniu. Leczenie psychiatryczne w Polsce jest na nagannym poziomie i oprócz kilku osób, które widzą sam środek problemu i chcą go naprawić, to nie ma nikogo, kto tak naprawdę wziąłby sprawy w swoje ręce. Osoby decyzyjne mają zbyt mało chęci, albo system jest tak zamknięty, ze brak im sił na zmienianie go.

Bardzo polecam Wam tę książkę, bo oprócz prawdziwych historii, znajdziesz tam mnóstwo uczuć, trudnych przemyśleń i relacji z pierwszej ręki.