Osoba wybitnego polskiego artysty baletu, Wacława Niżyńskiego, posłużyła autorowi do opisania kilku wątków do tej pory słabo zbadanych, m.in. historii baletu rosyjskiego na przełomie XIX i XX w., związków kulturalnych rosyjsko-polskich (w tym dziejów diaspory polskiej w Petersburgu i działalności rodziny Krzesińskich). Interesujące jest również przedstawienie choroby tancerza, gdyż jako jedyny spośród twórców ogarniętych psychozą spisywał dziennik z opisem swoich przeżyć.