Frascati

Książka nominowana do nagrody Nike 2010 W mieszkaniu, w którym spędziło się dzieciństwo, każdy przedmiot ma moc przenoszenia w czasie i przestrzeni. Znowu ma się trzy, siedem czy dwanaście lat i wraca się do dawnych sytuacji - tych magicznych, dziecinnych, ale też strasznych i traumatycznych. Ewa Kuryluk w niezwykle poruszający sposób opisuje powojenne losy swojej rodziny i domu, który na długie lata stał się azylem i piekłem jednocześnie. Zderza stalinowską szarzyznę z atmosferą domu, w którym bywają artyści światowej sławy, a tę pozornie idylliczną atmosferę z mrocznymi tajemnicami domowników. Historię swojej rodziny relacjonuje głosami bliskich, a przede wszystkim głosem mamy, by zrozumieć sprawy głęboko ukryte i uchwycić to, co - mimo dziejowych burz i osobistych katastrof - pozwoliło rodzinie przetrwać. Ojciec autorki, Karol Kuryluk był ministrem kultury w rządzie Cyrankiewicza, szefem PWN-u, wreszcie ambasadorem w Wiedniu. Matka, uratowana przez niego od Zagłady, do końca życia ukrywa swoją tożsamość i pochodzenie, próbując jednocześnie zapomnieć o koszmarze Holokaustu. Brat - nieprzeciętnie inteligentny chłopiec - po śmierci ojca zaczyna chorować na schizofrenię. Frascati to książka o tym nieuchwytnym elemencie, który sprawia, że rodzina trwa razem mimo wszelkich przeciwności losu. Niektórzy nazywają ten element miłością. O autorze: Ewa Kuryluk - znana malarka, pisarka, eseistka, historyk sztuki; urodzona w Krakowie, obecnie mieszka w Paryżu, Nowym Jorku i Krakowie; współtwórczyni i członkini redakcji Zeszytów Literackich; autorka licznych prac eseistycznych poświęconych sztuce: m.in. Wiedeńska apokalipsa, Salome albo o rozkoszy. O grotesce w twórczości Aubreya Beardsleya, Podróż do granic sztuki, Weronika i jej chusta, utworów literackich: Wiek XXI, Grand Hotel Oriental; nominowana do Nagrody Nike 2005 za swą najbardziej osobistą, zawierającą wspomnienia z dzieciństwa powieść Goldi. \"To autobiograficzna opowieść, dla której autorka znalazła mocny i wyrazisty kształt. Miłość, czułość, a także odwaga i prawość, o których nie mówi się tu wprost i natrętnie, sprawiają, że nie buntujemy się podczas lektury przeciw najdrastyczniejszym nawet scenom, pozwalają znieść niesłychany dramatyzm pokazanych losów. Jest tu również obraz powojennej Polski i są - aktualne zawsze - pytania o źródła ludzkiej nienawiści i okrucieństwa\" - Tomasz Fiałkowski.