Francuska oberża

To powieść z cyklu jedziemy na prowincję i zakładamy pensjonat, ale tutaj klisza fabularna się kończy. Bo fabuła nie polega na tym, że na wsi jest sielsko i anielsko, ale wprost przeciwnie. Mamy prowincję francuską, a przybyszami są Anglicy. Autorka wykorzystuje stereotypy kulturowe, to tak jakby u nas powstała książka o tym, że Ukraińcy kupują oberżę na wsi. Wydarzenia w powieści opierają się na problemach, jakie stacza para z biurokracją prowincjonalną, z oporem mera, który nie chce dopuścić do tego, żeby owi Anglicy posiadali tę oberżę. To nic, że w miejscowości jest marazm i stagnacja, a każdy biznes jest lepszy niż jego brak, że to przynajmniej jedno miejsce pracy, albo i więcej... On nie chce i już. Dodatkową zaletą tej książki są ciekawe postacie mieszkańców i osnute wokół nich wątki poboczne, subtelnie i w kilku słowach, ale zajmująco i ciekawie.
Książka godna polecenia na lato.

Książka (wyd. Świat Książki, 2011) wpierw mnie zachwyciła okładką... ten niebieski kolor do mnie przemawia, mimo iż poza dżinsami inne niebieskości zakładam na siebie sporadycznie i musi to być odcień, w którym się dobrze czuję. A następnie spodobał mi się jej klimat, taki francusko-angielski.

Angielska pisarka o Francuzach. To ciekawy zabieg literacki, a efekt bardzo sympatyczny i wciągający. Nawet żałowałam, że tak szybko przyszło mi się rozstać z miłą angielską parą, która koniecznie chciała prowadzić oberżę w niewielkiej, urokliwej francuskiej miejscowości, i małą, ale bardzo zróżnicowaną społecznością, w której znajdowali się przeciwnicy i sympatycy ich poczynań.

Polecam tę książkę na zimową chandrę; mimo że jej akcja toczy się również zimą, wypływa z niej dużo pozytywnej energii, chociaż nie brak również smutnych wątków. Ogólnie jednak poprawia nastrój.