Tematem książki jest prezentacja twórczości wybitnego brytyjskiego malarza, Francisa Bacona (1909-1992). Malarstwo Bacona, reprezentujące tendencje figuratywne w sztuce po II wojnie światowej, z jednej strony jest niezwykle popularne, z drugiej zaś budzi nieustające kontrowersje. I w jednym, i w drugim przypadku wynika to po części z repertuaru dzieł, eksplorujących fizjologię, drapieżność i śmiertelność ciała, po części z pełnej ekspresji stylizacji opartej na daleko posuniętej deformacji i przekształceniach prezentowanych figur, ale także z metod pracy, odbiegających w znacznym stopniu od tradycyjnego warsztatu malarskiego, opartych na zaskakujących rozwiązaniach i wykorzystujących duży udział przypadku. Porządek książki odwzorowuje poszczególne etapy powstawania dzieła sztuki, co stanowiło celowe odejście od obecnej w wielu monografiach konstrukcji podporządkowanej biografii i kolejnym fazom twórczości artysty. Zabieg ten podyktowany jest chęcią wskazania jako bohatera tekstu nie malarza, lecz jego dzieło, powstające w określonych okolicznościach, podlegające metamorfozom i znajdujące się w nieustannym dialogu z tradycją malarstwa, z widzem i wreszcie z samym twórcą.