Fotograf Śmierci

Nie wiem, co mnie zachęca do czytania takich książek. Może to podniecenie, które się czuję, czytając thriller tak spójnie połączony z romansem. Razem dają mieszankę wybuchową. Wiem jednak, że gdy skończę, przechodzą mnie dreszcze. Żal miesza się z fascynacją. Żałuję, że książka się kończy, fascynując się nagłym rozjaśnieniem w umysłach bohaterów powieści. Czasami wynika to z zaistniałych okoliczności, a czasami... po prostu z nagłego olśnienia. No bo jak wytłumaczyć, że nagle cała sprawa się rozwiązała, bo ktoś w końcu dobrze ułożył elementy? I to czasami tak sam z siebie. No cóż. Najważniejsze, że ta książka należy do pierwszego rodzaju. Niedopowiedzenia w tej książce intrygowały mnie, z czasem jednak wprowadzając w irytację. Ciekawość wygrywa. Pierwszy stopień do piekła. Do śmierci. Choć może w tym wypadku śmierć jest niebem słodką obietnicą? Z początku stwierdziłam, że główna bohaterka nie jest zdrowa na umyśle. Z czasem jednak zaczęłam myśleć jak ona i wszystko zaczęło nabierać sensu, bardzo głębokiego sensu. I może tak miało być? W każdym razie udana.

Bez szału. Głowna bohaterka ma ewidentnie zaburzenia psychiczne, co po części jest zrozumiałe, bo w wieku siedmiu lat była świadkiem morderstwa swojej matki, ale z drugiej strony zamiast szukać pomocy u psychologa i rodziny, wolała się samookaleczać. Wreszcie spotyka wielkiego, seksownego ochroniarza, który dostaje się do jej serca i je ulecza. Baju, baju. Książkę czyta się szybko, choć z niektórych stron przebija nuda.

świetnie się czyta ta książkę. akcja dzieje się bardzo szybko. jest zbrodnia jedna za drugą i miłość wplatana między kolejnym problemami bohaterki. polecam każdemu.