Forever my girl

Wiecie, że ostatnio chadzam ścieżkami na których można napotkać jakieś dramy, masę romantyzmu i się spłakać prawda?
No więc właśnie dlatego sięgnęłam po ‘Forever my girl’ bo zapowiadało się na pełną orgię rozkoszy. Tylko czy swoje zadanie spełniło?

Sam pomysł na historię to jest to co lubię. Spotkanie po latach, ukrywana ciąża, bohater walczący o miłość i rodzinę... tak zdecydowanie to jest to co lubię.
Tylko, że wykonanie kuleje. 'Forever my girl' zaczyna się jakby w połowie, akcja idzie jakby etapami. Na zmianę poznajemy kawałek przeszłości i posuwamy się w przód. Może się czepiam, nawet na pewno trochę tak, bo na ogół lubię retrospekcje. Tu jednak na zdrowie wyszłoby gdyby wszystko działo się chronologicznie. W sensie, poznajemy bohaterów w liceum, widzimy jak się zakochują, potem jak wszystko się wali. Możemy pokochać Liama, by potem go znienawidzić i na nowo pokochać. Możemy kibicować Josie w najtrudniejszych chwilach i wściekać się na jej wybory mimo, że podejmuje je z wiarą na lepsze jutro.
A przy takim prowadzeniu fabuły, jakie podjęła autorka, w zasadzie wszystko wiadomo już na wstępie, sama swoją książkę bombarduje spoilerami…
Także, jak przeczytaliście powyższy fragment mojej opinii i się napaliliście na super fabułę, to wstrzymajcie konie. Szalu nie ma, butów nie stracicie.
Na dodatek przez taką formę narracji, do połowy było fajnie, emocjonująco i wciągająco a po połowie… Siadło na du.pie i się flaczyło.
Serio, nawet moment w ...