Eliza i jej potwory

Z tego co zdążyłam zauważyć książka ma tak samo wielu zwolenników, jak i przeciwników. Rozumiem i jednych i drugich. Wiem na czym polega problem wkurzającej bohaterki, jej egotyzmu, koncentrowania się na sobie. Zdaję sobie sprawę z tego, jak można jej nie lubić. Powód jest bardzo prosty – sama jej polubiłam, a jak podkreślałam wiele razy, ja lubię lubić swoich bohaterów. Z Elizą jednak był problem. 18 –latka zamknięta w swoim wirtualnym, stworzonym przez siebie świecie. I 18-latka zamknięta w świecie realnym. Dziewczyna, która nie tylko stworzyła swoje potwory, ale na dodatek wyhodowała je wokół siebie. Dziewczyna w ucieczce od otoczenia, samodzielna, przejmująca kontrolę nad swoim materialnym życiem. W pełni odpowiedzialna w świecie nierealnym, mniej w tym codziennym. Otoczona ludźmi z którymi nie umie/nie chce nawiązać kontaktu. W ten szalony, ale jakoś poukładany świat wkracza chłopak. I jest, jak się okazuje, tym pierwszym klockiem domina, który prowadzi za sobą inne. Eliza zmienia się, wszyscy się zmieniają, jej rodzice też, skutkiem czego zamieszczają w lokalnej prasie notkę o córce w której nieświadomie zdradzają jej największy sekret. I wtedy domino zaczyna gnać coraz szybciej.
Tak, jestem z teamu „na tak”. Dla mnie to dobra książka. Niby YA, niby dla młodych, niby o młodych, ale zwracająca uwagę na problemy znacznie ponad miarę młodych ludzi. Depresja, nieumiejętność radzenia sobie z sobą samym, rodzice żyjący w świecie tak oddalonym od naszego, że nawet go nie w...

Najlepsza książka jaką przeczytałam !