Dziki rozmaryn

 Kontynuacja losów bohaterów podjętych we "Wrzosowisku" nie straciła nic na klimacie. Jednakże za spory minus uważam powtórkową akcję z poprzedniej części. Tutaj wydarzenia zostają ukazane ze strony innych bohaterów w nieco rozbudowanym zakresie, ale i tak przeszło połowa książki to de facto przerobiona treść końca "Wrzosowisk". Pewne legendy zostają wyraźniej rozpisane, dostajemy więcej szczegółów, bohaterowie oprowadzają nas po okolicy snując różne opowieści. Coraz więcej wyjaśnia się spraw dotyczących zagmatwanych losów bohaterów żyjących z piętnem wydarzeń biorących swój początek nawet setki lat temu. Złożoność przyczyn i konsekwencji działań przodków buduje szczególnie interesującą podstawę do opowiadanej historii. Czasem moze się tylko wydać, iż za dużo w tym wszystkim nieprawdopodobieństwa i magii. A z drugiej strony, gdyby nie sugestywny opis Roztocza, wrzosowisk i lasów, całej tej nieziemskiej otoczki, w których tkwi cały potencjał opowieści, nie byłoby tak urokliwej i oryginalnej powieści. 
 Zdecydowanej akcji nabiera treść dopiero w momencie, gdy wszyscy szykują się do "odczarowywania" wiedźm, jednak doświadczymy tego dopiero pod koniec tomu. Niewątpliwie klątwa w sadze jest zasadniczym elementem. To jej podlegają niemal wszystkie zdarzenia, jak i działania bohaterów, dlatego zdjęcie jej z rodu kobiet z Wrzosowisk jest tak ważne, bo i wiążące dla kolejnych pokoleń.
 
 "Dziki rozmaryn" odbieram podobnie jak poprzednią część, lekko wahając się z osta...