Dziewczyna

Chciałam zacząć od słów: "Mam wrażenie, że straciłam na nią tyle czasu... no cóż, sama jestem sobie winna". To właśnie kotłowało mi się w głowie podczas lektury i non stop tylko wzdychałam i kręciłam głową. A tu pod koniec powieści zrobiło się dużo ciekawiej. Ale okej, zacznijmy od początku.

Andrea to taka typowa szesnastolatka z amerykańskiej wersji życia pokazywanej niegdyś w mtv. Wyzwolona. Poszukująca wrażeń. Zbyt płytka. Myląca miłość z pożądaniem. Odłożyłabym tę książkę niemal od razu, gdyby nie ogromna rola muzyki w fabule. Szkolna przyjaciółka Andrei – Cybil – niespodziewanie goli sobie głowę i zaczyna grać w zespole. Więc oprócz romantycznych (lub antyromantycznych) podbojów głównej bohaterki, mamy tutaj przekrój lokalnej rockowej sceny muzycznej (oczywiście z wymyślonymi nazwami kapel) i spektrum różnorakich zachowań ludzi z różnych środowisk.

Jednak ta muzyka była wciąż za bardzo w tle, a Andrea i jej podejście do życia (a zwłaszcza do relacji z chłopakami) przyprawiała mnie o ból głowy. Z biegiem fabuły miałam wrażenie, że główna bohaterka przechodzi jakąś przemianę, że w końcu historia bardziej jest o muzyce, o głębszych uczuciach i rozkminach, niż tylko o przygodnym seksie. No i na pierwszy plan chyba wybija się w końcu Cybil (i dobrze, bo jest niesamowicie intrygującą postacią).

Powieść jest specyficzna, czyta się ją jak trochę nieudolny pamiętnik – z lupą szukać poetyckich określeń – wszystko jest opisane bardzo dosłownie. Nie b...