Dzienniki 1950-1962

Bliskie arcydziełu, choć arcydziełem słusznie uznane. Czytane długimi fragmentami - namiętnie, z pasją i wyrzeczeniem, że przerwę pod koniec aktu wewnętrznej bezbronności. Boleśnie szczera autowypowiedź obrzucona trafnymi ideałami piękna wśród brzydoty umysłowej oraz zaściankowej planety, która zapomniała o naturalności i uśmiechu od ucha do ucha, jak to czynią dziewczyny z Filipin. Wrażliwa ekscentryczność, która wybrzmiewa nutowo literami - jest dramatycznie, jest śmieszno, z autodiagnozą i uczciwym duchem, który nie kryje się po nocach w kątach, ale płynie nad powierzchnią ziemi i otacza nas blaskiem chwalebnej postawy. Ciężko nie polubić czy nie współczuć Sylvii Plath, jak obnaża cielesne oraz duchowe rozterki, jak znika za kurtyną masek, burzy realia oraz niewidzialne ściany.

Jeden z nielicznych dzienników wydarty z ludzkiej duszy. Ofiarowujący szczerość oraz oddanie dla czytelnika. Długimi fragmentami wprawia w spokój i niebiański skrypt. Część cytatów mógłbym wyrwać oraz przyprawić ściany jej słowami. Inteligentna, dobroduszna istota wyrwana z marazmu dnia codzienności, przebąkująca o codzienności i jej wyrwanych kartek z kalendarza. Bolesna dlatego, że mało która opowieść wyrzuca z siebie największe koszmary, a jednocześnie posyła pozytywną energię, która wyrzuca cię z butów i unosi nad nieważkością zdarzeń.

Książka ta jest zbiorem dzienników poetki Sylvii Plath, będącym zapisem ostatnich dwunastu lat jej życia. Są to te istniejące dzienniki, gdyż - jak wiadomo - część z nich prawdopodobnie została zniszczona przez męża Sylvii - Teda Hughesa.

Zbiór obejmuje następujące dzienniki:

Każdy z powyższych jest kolejną częścią (dłuższą, bądź krótszą sekcją, podzieloną na kolejne dni). Książkę wieńczy piętnaście dodatków obejmujących różne lata od 1950 do 1962 roku. W wydaniu tym zawarto skany dzienników pisanych oryginalnie ręką Plath, fotografie poetki i jej rodziny, a także rysunki, które pojawiły się w oryginalnych dziennikach.

Sylvia Plath w swoich dziennikach z dużą dbałością o szczegóły, starannie i wnikliwie opisała otaczającą ją rzeczywistość. To nie tylko zapis jej codzienności, to także filozoficzne dywagacje i obserwacje dotyczące społeczeństwa, jej znajomych z kręgu poetyckiego, towarzyszących jej licznych emocji. To zapis tego jak postrzegała życie, śmierć, samotność, swoje małżeństwo. Wreszcie - zapis jej frustracji, które stopniowo, z każdym kolejnym rokiem pogłębiały jej depresję, co w końcu doprowadzi...