W latach 1706–1707 drezdeńczyk Christian Heinrich Erndtel, absolwent studiów medycznych w Lipsku, odbył podróż uczoną do Anglii i Niderlandów. W jej trakcie spotykał się z najważniejszymi lekarzami i przyrodnikami epoki, zwiedzał liczne gabinety osobliwości, kunstkamery, ogrody botaniczne i teatry anatomiczne, a także prowadził pogłębione badania z zakresu anatomii. W swoim „dzienniku podróży uczonej”, w konwencji listów do przyjaciela, Erndtel dzielił się obserwacjami i wiedzą, opisywał badania i procedury medyczne, a także odkrycia botaniczne, łączył medycynę i przyrodoznawstwo. Jego podróż przyniosła wymierne efekty; niebawem otrzymał nominację na przybocznego lekarza króla Polski, Augusta II i przeniósł się do Warszawy. Dzięki erudycyjnemu wstępowi Katarzyny Pękackiej-Falkowskiej i przypisom objaśniającym relację Erndtela, współczesny czytelnik może odbyć fascynującą podróż w czasie, do przełomu XVII i XVIII wieku, gdy w swobodnej wymianie myśli i listów rozszerzały się horyzonty przyrodoznawstwa i nauk o człowieku.