Dzień i noc

O istnieniu Leo Lipskiego dowiedziałam się raptem w zeszłym roku. Oto co pisała o nim Justyna Sobolewska: „Lipski wciąż nie ma właściwego miejsca w historii literatury, choć napisano o nim więcej tomów, niż on sam napisał (…). Jego twórczość (łącznie z listami i juweniliami) zmieściłaby się w jednej książce. I może czas na utwory zebrane. Ostatni wybór wydała Kultura Paryska i Instytut Książki w 2015 i nie znajdziemy go w księgarniach. Lipski ma szeroki krąg wielbicieli, ale ciągle jakoś jest na marginesie historii literatury. A przecież twórczość tego polskiego Żyda mieszkającego w Jerozolimie, który pisał sparaliżowany, przykuty do łóżka i niemy (tak przeżył kilkadziesiąt lat życia), jest zjawiskiem nadzwyczajnym, niepodobnym do niczego. „Dosłownie ściska w gardle, jak się (…) czyta” – pisał Giedroyc do Wittlina w 1960 r.”. (Polityka nr 4, 2018)

Na szczęście istnieją Wolne Lektury i tam można trzy krótkie opowiadania „łagrowe” Lipskiego znaleźć.

Wpada się w tę prozę bez ostrzeżenia, bez wstępu, jakby zabrakło kilku pierwszych stron. Chwilę zajmuje przyzwyczajenie się do krótkich, urwanych zdań. Świetna literatura, kreująca mocne, niekiedy wręcz poetyckie obrazy. Sobolewska pisze, że Lipski był uważany za pisarza skandalizującego, szokującego erotyką, cielesnością, fizjologią i stąd m.in., opory przed jego wydawaniem. Nie ma tam chyba nic, co by w ten sposób szokowało dzisiejszego czytelnika. Jest natomiast – moim zdaniem – czułość wobec kobiet, spojrzeni...