Dzieci Hitlera. Jak żyć z piętnem ojca nazisty

Nie mamy wpływu na to, w jakiej rodzinie przychodzimy na świat. Z jednej strony, może to nam znacznie ułatwić życie albo być przekleństwem.

Na pewno nie jest łatwo żyć z piętnem ojca nazisty. O tym opowiada książka Geralda Posnera "Dzieci Hitlera". Autor przedstawia sylwetki czołowych nazistów: Hansa Franka, Josefa Mengele, Rudolfa Hessa, który spędził 40 lat w więzieniu, w Spandau, czy Clausa von Stauffenberga, który dokonał nieudanego zamachu na Hitlera.

Relacje z ojcami nazistami są różne. Ciekawie o swojej relacji opowiada syn Josefa Mengele, który absolutnie wyparł się swojej działalności w obozie, w Oświęcimiu/Auschwitz. A przecież naukowcy później udowodnili, że jego eksperymenty "medyczne" nie miały żadnej wartości naukowej.

Wartościowa lektura dla osób zainteresowanych tematyką drugiej wojny światowej.

Na pewno autorowi nie było łatwo dotrzeć do dzieci nazistów, prawdopodobnie jeszcze trudniej nakłonić je do wspomnień i ujawnienia tożsamości. I chwała mu za pomysł, ale efekt pracy mnie rozczarował. Gdyby z książki odsiać to, co faktycznie ściśle dotyczy tematu zapowiedzianego w tytule, materiału starczyłoby na solidny, ciekawy artykuł. Tymczasem w 350 stronicowej książce dużo o niesławnych ojcach i ich wojennych zbrodniach, o tym czy ponieśli karę, czy jej uniknęli, a o dzieciach niewiele, na pewno nie tyle, ile oczekiwałam.
Temat ciekawy, nawet przy tak pobieżnym potraktowaniu. Dzieci w czasie wojny najczęściej nie zdawały sobie sprawy z niechlubnej działalności swoich tatusiów. Po wojnie, gdy dorosły i odkryły (w różny sposób) szokującą prawdę reagowały różnie: potępiały, nie wierzyły, odcinały się, próbowały zrozumieć, nienawidziły, ślepo wierzyły w słuszność sprawy, której poświęcił się ojciec, niektóre do dziś są dumne.
Jestem zadowolona, że książkę przeczytałam, bo w ogóle zwróciłam uwagę na problem dzieci nazistów, ale liczyłam na więcej.
Hansie Franku, Josefie Mengele, Rudolfie Hessie i inni panowie. Wszyscy wyżłobiliście krwawą rysę w sercach swych pociech. Dziś, jako dorośli ludzie, nie mają przez Was łatwego życia. Prawdopodobnie tego nie przewidzieliście albo dobro dzieci się dla Was nie liczyło. No cóż, stara prawda - rodziców się nie wybiera.

Książka, która siedzi po przeczytaniu jak odcisk na pięcie - nie daje o sobie zapomnieć. Wywiady z dziećmi nazistów, tych z samego świecznika ale też i tych szeregowych członków. Wydawałoby się, że wszyscy bohaterowie powinni spotkać się z potępieniem, ale we wspomnieniach dzieci często są to oddani i kochający ojcowie. Dla wszystkich miłośników historii i psychologii. Jeszcze jeden dowód na to, że natura ludzka jest bardziej pokręcona niż się to śniło filozofom.

Bardzo lubię książki zawierające kilka krótszych historii-biografii, a także temat II Wojny Światowej, więc ta książka bardzo przypadła mi do gustu.

Spojrzenie na temat wojny i niektórych osób z punktu widzenia ich dzieci było też ciekawe i intrygujące. Spostrzeżenia pewnych ludzi mocno mnie zaszokowiły i niejeden raz zastanawiałam, jak to możliwe, ze inaczej patrzeli na prawdę o tamtej brutalnie wojnie.

Książka skłania do refleksji.