Droga do wieczności

Straszliwie długo nie mogłam zabrać się do przeczytania tej książki. I pewnie gdyby nie fakt, że biblioteka coraz bardziej zaczęła się o książkę upominać, pewnie nadal leżałaby na półce i czekała na swój czas.
Niemal od pierwszej strony zaciekawia. I choć wydaje się przynajmniej na początku, że pomysł stary jak świat, to czyta się bardzo przyjemnie i interesująco. Wyrosła na gruzach poprzedniej kolejna cywilizacja w poszukiwaniu wartości i użyteczności poprzedniej.
Ale jest wolno. Przynajmniej na początku. Czytelnik nastawiony na typową powieść drogi może się rozczarować, bo ponad ¼ to przygotowania, wprowadzenie, zawiązanie fabuły. I kiedy już można mocno się zdenerwować, to na przestrzeni dwóch stron: zapada decyzja o wyjeździe, zbiera się ekipa i rusza w trasę. Szybko. Można się obudzić. Po potem znowu, jadą, jadą i jadą…
Dużo czasu autor poświęca na wprowadzenie czytelnika w stworzony przez siebie świat. W sumie dobrze, bo to ułatwia zrozumienie, ale jak dla mnie i tak wielu informacji nie było. Niewiedza bohaterów dotycząca przeszłości świata pewnie pomaga autorowi, ale u mnie jako czytelnika pozostawiła wiele wątpliwości, nie dopowiedzeń.
Bardzo podobało mi się początkowe „prowadzenie” bohaterów. I chyba mimo wszystko bardzo spokojny klimat całości.
Na „nie” powiedziałabym jednakże:
- było trochę za spokojnie, zbyt jednostajnie i niekiedy monotonnie;
- śmierć uczestników wyprawy wpisała się w klimat – nic, nic, nic, a potem jedna linijka i ni...