Dotyk

Usiadłem na podłodze. Moje ciało zanurzyło się w miękkości dywanu, który odgradzał mnie od twardej i zimnej podłogi. Moje dłonie spotkały się z szorstkością kartek czytanej książki. A moje oczy biegły po literkach, które w całości złożyły się w piękne opowiadanie.

Pochylony nad książką, zerkam w bok, na okno i widok za nim. Na noc ciemną. I widzę gwiazdy, które nieśmiało na mnie zerkają dzieląc się swoim blaskiem. Biorę go, by oświetlić sobie nimi drogę w ciemnościach. I idę. A im dłużej idę tym coraz przedziwniejsze mam wrażenie, jakby moje ciało rozdzielało się na dwa. Jedno stąpa twardo po ziemi. Drugie... buja w obłokach.

Poszedłem na spacer. Otaczał mnie szarobury świat. Tylko gdzieniegdzie mijałem kolorowe plamki, które odznaczały się od tej szarości. To skrawki naszych żyć.

Dotyk.
Kolor.
Emocje.

Moim przewodnikiem po tej historii była dziewczynka. Wędrowaliśmy razem. Ona zapatrzona na otaczający nas świat. Ja zapatrzony w nią i jej historię. Urzekła mnie jej spostrzegawczość świata. Uczyłem się od niej piękna dotyku, uważności na innych i dostrzegania szczegółów.

Razem poszukiwaliśmy ciszy, bo bardzo za nią tęskniliśmy. Nie było to łatwe. Właściwie było niewykonalne. Bo w naszych uszach cały czas było pełno dźwięków. Rozgościły się. Dobrze im tam.

„Dotyk” to opowieść o wrażliwości, która każdą i każdego z nam definiuje; to seria obrazów ukazujących wrażliwość bohaterki, a przez to oddziaływująca na nas ...